ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျို
အခန်း(၄၉၅)
မေးကိုပွတ်ရင်း တွေးတောနေတဲ့ ရှန်ယန်ရှောင်ခေါင်းထဲမှာ သူမဖက်မှာ လူမလုံလောက်သေးဘူးလို့ ခံစားမိနေပါတယ်။
“ဟုတ်သားပဲ”
တစ်စုံတစ်ရာကို အတွေးပေါက်သွားပုံရသော ရှန်ယန်ရှောင်ဟာ ဝုန်းကနဲထရပ်ကာ အပြေးတပိုင်းနဲ့ ဇာမဏီ့အခန်းကို သွားလိုက်ပါတယ်။
ဇာမဏီဟာ ထမင်းစားပွဲမှာ ကျကျနနထိုင်ကာ စားပွဲအပြည့်ခင်းထားသော စားသောက်ဖွယ်ရာတွေအား အရသာခံစားသောက်နေပါတယ်။သူ့ပါးစပ်ထဲက အသားခြောက်တွေကို ဝါးနေစဉ်အချိန်မှာပဲ သခင်ဖြစ်သူ ဝရုန်းသုန်း ကားနဲ့ ပြေးဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။
ဖီးနစ်ပေါက်စလေးကတော့ ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ ပုဇွန်တုတ်ကြီးနဲ့ ဒုက္ခဖြစ်နေပုံပေါ်ပါတယ်။
“…” ဇာမဏီ မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။
“ဇာမဏီရေ ဖီးနစ်ပေါက်ကိုခေါ်ခဲ့ပြီးရင် ငါ့ကို မင်းရဲ့ယောက္ခမတွေဆီ လိုက်ပို့ပေးဉီး”လို့ ရှန်ယန်ရှောင်က ဒရောသောပါးပြောလိုက်သည်။
“ယောက္ခမ…အိမ်”ဟု ရေရွတ်လိုက်သော ဇာမဏီ့ခေါင်းထဲမှာ မေးခွန်းတွေ တသီတသန်းကြီး ထွက်ပေါ်လာပါတော့သည်။ဒီစကားလုံးက လက်ထပ်ထားသူတွေကြားမှာ သုံးရတဲ့စကားမဟုတ်လား……
ငါလက်ထပ်ထားတာကို ငါက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မသိလိုက်ရတာတုန်း……
“မီးတောင်ကြားလေ”ဟု ရှန်ယန်ရှောင်က ရှင်းပြပေးလိုက်ပါသည်။
“မင်းအနေနဲ့ စကားကို ကောင်းကောင်းကန်းကန်းမပြောတတ်ဘူးလားဟ”ဟု ဇာမဏီငှက်က ဆွံ့အစွာ ပြန်မေးလိုက်သည်။
“မြန်မြန်လုပ် လေးဖင့်မနေစမ်းနဲ့”လို့ ရှန်ယန်ရှောင်က လောဆော်လိုက်သည်။
ဇာမဏီငှက်လည်း လက်ထဲက တူအား မချချင်ချချင်နဲ့ ချလိုက်ပြီးနောက် စားစရာတွေကြားမှာ အလုပ်များနေ ဆဲဖြစ်သော ဖီးနစ်ပေါက်လေးအား သူ့ခေါင်းပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပါသည်။
ဖီးနစ်ပေါက်လေး ကြေကွဲသွားရှာပါသည် သူ့အနေဖြင့် ဝဝလင်လင်မစားရသေးပါဘူး ဘာလို့ စားစရာတွေနဲ့ သူနဲ့ကို ခွဲရက်နိုင်ကြတာလဲလို့ တွေးနေပါသည်။
ဒါက ကလေးသူငယ်ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုပဲ ဒီကိစ္စကို ပိတ်ဆို့အရေးယူနိုင်ပါတယ်……
ဖီးနစ်ပေါက်လေးက မကျေနပ်စွာနဲ့ပဲ ဇာမဏီ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲကိုင်ထားကာ ပါးစပ်ကို ဟပြထားပါတယ်။ ဇာမဏီလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်တာကြောင့် အသားခြောက်တစ်ဖတ်ကို ယူလိုက်ပြီး ဖီးနစ်လေးဆီပေးလိုက်ပါတယ်။
သူ့ခေါင်းဟာ မကြာမတင်မှာပဲ ငှက်အသိုက်တစ်ခုဖြစ်လာတော့မယ်လို့ သူနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ခံစားလိုက်မိပါတော့သည်။
ရှန်ယန်ရှောင် မီးတောင်ကြားဆီသွားမယ့်အကြောင်းဟာ မကြာခင်မှာပဲ ရှန်ဖန်နားဝကို ရောက်ရှိသွားတော့ ရှန်ဖန်လည်း ဘာမှထွေထွေထူးထူး ပြောမနေဘဲ သူမစီးနင်းသွားဖို့အတွက် လှည်းကိုပြင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
လှည်းကိုမြင်လိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်မှာ ဇာမဏီငှက်မျက်နှာ စိမ်းပြသွားရှာပါသည်။ သူ့အနေဖြင့်ဆို လှည်းစီးမည့်အစား အသွင်ပြောင်းကာ ရှန်ယန်ရှောင်နဲ့အတူ ပျံသန်းသွားမိမှာဖြစ်ပါသည်။
ထုံးစံအတိုင်း လန်ဖန်းလီကတော့ လိုက်မှာပါ။ ဒါကြောင့် ရှန်ယန်ရှောင်ဟာ ဘယ်ဖက်လက်က လန်ဖန်းလီကိုကိုင် ညာလက်ကဖီးနစ်ပေါက်လေးကိုကိုင်ကာ အသွင်ပြောင်းထားသော ဇာမဏီငှက်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။
မီးတောင်ကြားကိုပျံသန်းသွားရာတွင် ဇာမဏီငှက်အတွက် တစ်နေ့တာပင်မကြာလိုက်ပါ။
လူ့အသွင်ပြန်ပြောင်းလိုက်သော ဇာမဏီငှက်ဟာ တစ်ချိန်က သူပိုင်ဆိုင်နေထိုင်ခဲ့သော နေရာလေးအားကြည့်ရင်း အတွင်းကြိတ်ကြေကွဲနေရပါတော့သည်။
အခုအခါမှာတော့ ဒီနေရာကို ဖီးနစ်မောင်နှံက နေထိုင်လျှက်ရှိပြီး သူ့သခင်ဖြစ်သူကိုယ်တိုင် ပေးအပ်ခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်ပါသည်။ အိမ်ကနေဆင်းမယ်ဆိုရင် တစ်ကယ့်အိမ်အစစ်အမှန်ကို သူ ရှာတွေ့နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး……
မီးတောင်ကြားမှာ ဘာမှပြောင်းလဲသွားတာ မတွေ့ရဘဲ သူတို့အားလုံး မကြာခင်မှာပဲ ဂူအတွင်းကို ရောက်သွားကြပါတော့သည်။
ကြီးမားလှသောဖီးနစ်နှစ်ကောင် ဂူအတွင်းမှာအိပ်စက်နေတာကြောင့် ကြီးမားလှသောဂူကြီးဟာ လူပြည့်နေသယောင်ထင်မှတ်မှားရပါတယ်။
အိပ်ပျော်နေသောဖီးနစ်မောင်နှံအား ဘယ်လိုနှိုးရင်ကောင်းမလဲတွေးပြီး ငေးကြည့်နေမိပါသည်။
ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ အနံ့စိမ်းရသော ဖီးနစ်မောင်နှံက သူတို့ဖာသာ နိုးလာကြပါတော့သည်။
“မတွေ့တာကြာပြီနော်”လို့ ဖီးနစ်ဖိုက ဂူထဲမှာရောက်နေကြသော ဧည့်သည်တွေအား နှုတ်ဆက်လိုက်ပါသည်။
ဖီးနစ်မကတော့ ဇာမဏီ့ခေါင်းပေါ်က သူမရဲ့ရင်သွေးရတနာလေးကိုပဲ နိုးလာတည်းက စူးစိုက်ကြည့်နေပါသည်။ ရှန်ယန်ရှောင် ခနတာ မင်သက်သွားပါသည်။ သူမနဲ့ဒီဖီးနစ်တွေ ဆုံစဉ်တုန်းက သူမရဲ့မျက်နှာက ရုပ်ဖျက်ထားတာဖြစ်ပြီး သူမမှန်း ဘယ်လိုလုပ်သိသွားရတာပါလိမ့်…..
