Take me to the Neverland

94 | przygotowania do sylwestra

Wendy P.O.V.

— Dobra, przymknij się — warknęłam i zabrałam Johnowi jego gofra.

— Oddawaj to — syknął chłopak i rzucił się po swoją własność.

Śniadanie oczywiście przebiegało w niezgodzie. John był wściekły, bo mama go oderwała od kompa i przez to wyżywał się na wszystkich wokoło. Miał podkrążone oczy, rozczochrane włosy i cuchnący oddech.

Jedno było pewne - w ogóle nie spał, bo grał.

Tak to już jest z chłopakami w jego wieku. Westchnęłam i w ciszy dokończyłam mojego gofra. Miałam ochotę na tego od niego, bo wciąż byłam trochę głodna, a te cieplutkie dania się już skończyły.

Porwałam za tem banana i pobiegłam na górę. Michaela nie było w domu, bo pojechał do kolegi na urodziny.

Poza tym dochodziła trzynasta i wypadałoby się trochę ogarnąć. Dzisiaj był dwudziesty dziewiąty grudnia, więc do wigilii minęły cztery dni. Ponadto do sylwestra zostały tylko dwa dni!

Ofiarowaną mi na wigilię bransoletkę, nosiłam na kostce, a pyłek wróżek wraz z dziwną kulą, w błękitnym pudełku pod łóżkiem - tam, gdzie nikt ich nie znajdzie.

Umówiłam się dzisiaj z chłopakami na miasto. Chciałam z nimi gdzieś wyjść, coś zjeść, pogadać sobie i wprowadzić ich w plany na sylwestra. Może nawet coś kupić.

Postanowiłam się odpindżyć, żeby wiedzieli, z kim mają do czynienia. Miałam ochotę wyglądać super, pomalować się i tak dalej.

Otworzyłam więc szafę i wyciągnęłam kilka sukienek.

Kilka minut później jednak, stałam cała zadowolona przed lustrem. Ale nie w kiecy, tylko czarnych rurkach z dziurami na kolanach i białym t-shircie.

Sukienkę ubiorę na sylwestra.

Spięłam włosy w luźnego koka i zrobiłam lekki makijaż.

Zbiegłam schodami na dół i rzuciłam jedynie gniewne spojrzenie Johnowi, robiącemu sobie kawę. On także mi takie posłał. Ubrałam szybko czerwoną kurtkę i spojrzałam na siebie w lustrze.

Co tu mówić. Wyglądałam super.

Nibylandia miała cudowny wpływ na moją twarz, skórę, włosy, figurę, podejście i charakter. W zasadzie na wszystko.

Nacisnęłam klamkę i wyszłam z domu, przy okazji wyciągając telefon.

Odblokowałam go i wybrałam numer Coltona.

Zebrałam numery chłopców wczoraj i dzięki temu, w końcu moim jedynym środkiem kontaktu, nie był Peter. Usiadłam na schodku przed budynkiem podpierając głowę na ręce.

— Halo? — usłyszałam po drugiej stronie słuchawki po jakimś czasie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, z domu obok wyszedł Adam. Kiwnęłam mu i przymknęłam oczy, chcąc się skupić na rozmowie.

— Cześć, to ja Colton. Słuchaj, gdzie jesteście? — spytałam podnosząc głowę. Wczorajszego dnia miałam czas na przemyślenie wszystkiego, ale jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby umówić do konkretnego miejsca.

— O, hej Wendy. My jesteśmy na rynku. Alex tu próbuje poderwać jakieś... — zaczął Colton — ...nieprawda! — usłyszałam rozzłoszczony głos Alexa po drugiej stronie, przez co się zaśmiałam. Z dnia na dzień coraz bardziej doceniałam to, że ich miałam — Mniejsza z tym. Wiesz, gdzie jest rynek?

— Dziwne, że wy wiecie — zaśmiałam się — Zaraz będziemy.

— Jasne. Cześć.

— Siema — rozłączyłam się i zbiłam żółwika z Adamem siedzącym obok mnie — Jak się spało? — spytałam wstając.