Take me to the Neverland

3 | Polecimy do Nibylandii (sprawdzone)

— Ja chcę z szynką! — mały rudzielec wyrwał drugiemu chłopcu agresywnie pizzę.

Dwoje krasnali zaczęło się przepychać i nawzajem okładać pięściami. Nie zamierzałam uczestniczyć w tym durnym sporze o jeden głupi kawałek pizzy. Nie zniżałam się do poziomu mojego rodzeństwa.

— Wendy, oddaj mi swoją! — krzyknął w moją stronę Michael, zabierając moją pizzę.

— Niby z jakiej racji?! — prychnęłam i razem z braćmi zaczęłam walkę. Oni tłukli się o kawałek pizzy, ja również tłukłam się o kawałek pizzy, ale ja w odróżnieniu od nich, chciałam odzyskać własny, a nie ukraść komuś.

— No nie bądź taka!

— Przestańcie się bić! — wrzasnęłam, wyrywając im jedzenie. Odzyskałam co moje, więc nie planowałam brać już udziału w ich żałosnym sporze.

— Zamknij się, Wendy!

Zamachnęłam się i zdzieliłam większego brata po pustym łbie.

— Pożałujesz! — rzucił się na mnie.

— Dzieci, uspokójcie się! — słyszałam z oddali krzyki mojej mamy.

Nie zamierzam się uspokajać. W momencie gdy Michael siedział na Johnie i okładał go małymi pięściami po brzuchu, ten walczył o to, żeby się podnieść. Pociągnął za obrus, a całe jedzenie spadło na ziemię.

Naczynia roztrzaskały się na drobne kawałki, robiąc przy tym straszny hałas. Wystraszyłam się nagłego dźwięku, ale szybko zacisnęłam szczękę i wbiłam wściekłe spojrzenie w braci.

— Super, teraz nikt nie zje — warknął w naszą stronę John — To wasza wina!

— Nie mam ochoty nawet dociekać co zaszło! — mama krzyknęła, machając rękami — Brak mi do was sił. Idę spać, rano ma to być posprzątane. Przeginacie, naprawdę.

Odprowadziłam kobietę wzrokiem do drzwi i zaraz gdy zniknęła z mojego pola widzenia, warknęłam agresywnym tonem
— Jesteście nienormalni?

John założył ręce na piersi.

— Sama jesteś nienormalna — oburzył się Michael.

— Ktoś ci kazał ingerować? — poprawił okulary John.

Miałam ochotę go wyśmiać.

— Sprowokowaliście mnie — na moje słowa, chłopak prychnął.

— Może poprostu posprzątajmy — westchnął cicho najmłodszy z nas.

Wzięłam głęboki wdech i jednogłośnie z Johnem przyznaliśmy Michaelowi rację. Aż dziwne, że dziewięcioletni chłopiec myślał trzeźwiej, niż piętnastolatek i piętnastolatka, która co prawda niedługo będzie miała szesnaście, ale to nie było nieistotne.

Ogarnianie salonu zajęło nam jakieś czterdzieści minut, ponieważ sos trzeba było potraktować cięższymi chemikaliami, a i tak zostały tłuste ślady. Po skończonej pracy musiałam przyznać, że naprawdę nieźle sobie z tym poradziliśmy. Nie należeliśmy do grupy zgranych i szanujących się rodzeństw, ale jak przyszło co do czego, to stawaliśmy za sobą murem. Tak mocno, jak się kochaliśmy, tak mocno się też kłóciliśmy.