Yarın Yok! (내일이 없어!)

YY-86. Bölüm

Bir pazar günceliyle daha Yazarınız Mizu sizlerle. Aslında çok daha uzun yazmayı düşündüm ve yazdım ama sonra bu bölümü ikiye ayırsam daha iyi olur dedim. Çünkü fazla uzundu. Size bir anda yüklenmek istemedim. Bu kadarı da yeterince uzun bence.

Arteria Carotis Communis boyunda yer alan ve çoğu kişinin aort olarak düşünerek nabız aldığı atar damar. MiRyeon bildiğiniz üzere eski bir doktor. Yani kendi düşünceleri içerisinde latince olarak adını söylemesi doğal olurdu. Bu yüzden bunu kullanmak istedim. Çoğu şeyi zaten oldukça Türkçeleştirdim. Ancak en azından damarın adını kullanmasının bir sakıncası olmaz diye düşündüm. Zaten kullanış şeklinden açıklama yapmasam bile anlardınız.

Ah... Unutmadan geçmişe yolculuğumuz sona erdi. Tekrar 13 Şubattayız. Hatta 13-14 Şubat arasındayız. Gece vakti ne de olsa...

Bölüm şarkımız FT Island'dan geliyor. 'Last Love Song' diyorlar. Hepinizin keyifle okuyacağı bir bölüm olmasını temenni ediyorum. Seviliyorsunuz.

Kalabalığın arasında JaeMin’i ve yanında duran diğer Jangnan üyelerini görüyorum. Bizim yalnız konuşmamıza izin vermiş olsalar bile başından beri yanımızda olduklarını anlıyorum böylece.

Onlara bakışlarımı fark edip yanıma geliyorlar. Arabadan özellikle omurga ve başına dikkat ederek yaralı adamı çıkarıyoruz. Onları fark eden etraftaki umursamaz kalabalık sanki bir şov izliyormuş gibi bir anda ilgi gösteriyorlar. Bir kısmı ise telefonlarını çıkarıp birkaç fotoğraf çekmek için birbirlerini itiyorlar. Onlar için bu yalnızca bir gösteri gibi görünüyor. Bir insanın hayatının ne kadar ucuz olduğunu yüzüme vuruyor tavırları.

“MinHwa Oppa, mükemmelsin.”

“KyuSoon Oppa, her zaman çok iyi olduğunu biliyordum.”

“İdollerin böyle davranışları… Kesinlikle çok iyi örnek oluyorlar. Ama aynı zamanda da çocukları tehlikeli şeyler yapmaya teşvik ediyorlar. Ambulans çağırmaları yeterliydi. Ya onları onaylayan haberler çıktığında çocuklarımız da patlamak üzere olan bir araca yaklaşırsa?”

Duyduğum cümleler… Bu cümlelerin hepsi midemi bulandırıyor. İnsanların yalnızca kendilerini önemsemeleri, bir başkasının hayatının onlar için hiçbir anlam ifade etmemesi… Gerçekten midem bulanıyor.

Yüzüme bir gülümseme yerleşiyor. JaeMin’in söylediklerini hatırlıyorum.

‘Her anım ol! Yanımda ol! Karım ol! Evlen benimle ‘BUGÜN!’ ’

‘Sensiz yaşayamam.’

Onun da farklı olmadığını düşünmekten kendimi alamıyorum. Boş laflar. Herkes yaşar. Herkes yalnızca birkaç gün yas tutup unutur. Herkes unutur. Bugün sona erdiğinde ve ben gittiğimde o da buradaki umursamaz insanlar gibi olacak diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Onun da bencil olduğunu düşünmekten bir türlü vazgeçemiyorum. Bu sabah gittiği zaman gibi yalnızca birkaç cümle yeterli olacaktır. Benim nasıl hissettiğimi acaba hiç düşünmüş müdür? Benden istedikleri yalnızca kendisi için değil mi? O da herkes kadar bencil değil mi?

‘Değil.’

İçimdeki ses bana cevap veriyor. Onun öyle olduğuna inanamam. Ama önemli de değil. O bencil olsa da olmasa da onu sevemeyeceğimi hatırlatıyor olay yerinden uzaklaştırdığımız bu orta yaşlarını yeni geçmiş gibi görünen adam bana. Ben olamam. Ben diğerleri gibi bencil olamam. JaeMin beni düşünmüş ve ya düşünmemiş olsun, ben bencilce ona sarılamam. Buraya gitmek için geldiğimi unutamam.

Baygın ve ciddi kan kaybı olan adamı araçtan yeterince uzaklaştırdıktan sonra yere bırakıyoruz. Bacağındaki atar damar kanamasını durdurmak için üst bacağını sıkıca bağlıyorum. Bağlamak için baygın adamın kravatını kullanıyorum. Tampon uygulamasının ardından vücudundaki diğer yaraları kontrol ediyorum. Kaburgalarının altında da bir kesik olduğunu fark ediyorum. Ve o kesik için de tampon uyguluyorum. Ardından başka bir şeyi var mı diye kontrol ediyorum. Tüm Jangnan üyeleri de adamın başında olduğu için birçok kamera yaptıklarımı kaydediyor. Ve bu paniklememe neden oluyor. O kadar insanın önünde olmak, bakışları… Rahatsız hissediyorum ve konsantre olmakta zorlanıyorum. Yine de elimden geleni yapıyorum beni bir yanlışa düşmekten kurtaran adam için.