Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir!
Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler.
Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin.
Başlangıç tarihi : 18.02.2020
Başlamadan küçük yıldızı parlatalım mı ne dersiniz?
Aralara da yorum yaparız oh mis.
Keyifli okumalar :)
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.BÖLÜM: "KORKUNUN KÜLLERİ"
"Ben var olduğum sürece sen yaşamayacaksın. Buna izin vermeyeceğim." Son kez bu sözleri duydum ve gözlerimi sonsuz bir karanlığa kapattım...
Sıçrayarak yataktan kalktım, kan ter içindeydim. Kalbim bir kuş misali çarpıyor. Elimi kalbimin üzerine yasladım, sakinleşmeye çalıştım. Uraz yatağın yanına oturmuştu, onu son anda fark ettim. Bana bakıyordu, bakışlarında değişik bir duygu vardı.
Bakışlar hayatımızı değiştirenler, bakıştır biri insanı korkutan. Bakıştır bir insanın korkusunu kül eden.
"İyi misin?" Elimi alnıma koydum, sicim sicim akan teri sildim. Çok, çok kötü bir kabustu, insan kabusunda öldüğünü görse korkmaz mıydı? Gözlerimden akan yaşlara engel olamadım, benden izinsiz süzülmeye başladılar.
"Kabus gördün sadece." Ellerim ile yüzümü kapattım, ağlamaya başladım. Ben bütün hayatım boyunca bu korku ile yaşayacağım, korkumun kırıntıları hep bir tarafımda kalacak.
Omzumda bir el hissettiğimde korku ile geri çekildim, bana dokunulması bile artık acı veriyor. Acımın üzerine merhem olan hiçbir şey yok.
"Sakin ol." Uraz'ın yüzüne baktım, gözleri çok masum bakıyordu.
"Ne gördün? Boğazını tutuyordun." Elim istemsizce boynuma gitti. Uraz oraya baktı, kenarlarını ovaladım. Çok sıkmıştı, o beni öldürecekti. Yataktan hızlıca kalktım.
"Benim gitmem lazım. Hemde, hemen gitmem lazım." Uraz'da benim ile eş zamanlı olarak ayağa kalktı.
"Gitmen gerekmiyor, otur şuraya." Kolumdan tutup yatağa oturttu. Derin derin nefesler almaya başladım, Uraz önüme eğildi konuşmaya başladı.
"Buradan gidersen ne yapacağını hiç düşündün mü?" Hiç tereddütsüz başımı yukarı aşağı salladım.
"Düşündüm." Yüzü ciddileşti.
"Ne yapacaksın?" Etrafa baktım. Sahi ben buradan gittiğimde ne yapacağım? Çok ani kararlar veriyorum. O eve geri dönemem, dönersem o kabusum gerçekleşir ve esaretim sonsuza kadar sürer.
"Kaçarım." Dedim. Sonrasında yüzüne baktım. Kaşlarını itinayla kaldırdı. Bu hareketi ile bende kaşlarımı çattım.
