Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir!
Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler.
Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin.
Başlangıç tarihi : 18.02.2020
Yarısı Uraz'dan yarısı Bade'nin ağzından olan bölümdür.
Bu sıra hayalet okuyucum artmaya başladı. Bölüme sınır koymayı sevmiyorum. Sizleri bekletmemek için kısa yazıyorum. Bazende bayağı uzun, sizde yıldıza basmayı hor görmeyin.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.BÖLÜM: "GÜN YÜZÜNE ÇIKANLAR"
URAZ KANDEMİR
Evin dört bir yanı alev alırken ne yapacağımı bilemedim. O, gözlerini kapatalı saniyeler olmuştu.
"LAN!" Kapı zorlanıyordu ama açan yoktu. Belinden ve bacaklarından sarıp, kucağıma aldım. Öksürdüm, dış kapının olduğu tarafa ilerledim.
Bunu yaparken zorlanıyordum. Alevler ve oksijensizlik buna pekte müsaade etmiyordu. Dış kapının yanına ulaşamadan köşelikte ki fotoğraf albümünün düştüğünü gördüm.
Geri çekilmek için, vaktim kalmamıştı. Bade'ye gelmemesi için öne eğildim. Koluma bir ağrı saplandı. "Siktir!" Dişlerimin arasında hırladım.
"Abi, iyi misiniz?" Bu dışarıdaki korumaların sesiydi. Gözlerimi devirdim.
"ÇOK İYİYİZ. KAHVE İÇİYORUZ, SİZDE GELİN. LAN DELİRTME BENİ AÇIN ŞU KAPIYI!" Kolumdaki acıya dayanılacak gibi değil. Kapı bir kaç zorlamanın ardından, sonunda açılmıştı. Vakit kaybetmeden dışarıya çıktım.
Bir adam yanıma gelip, "Abi, ben alayım istersen." Başımı yukarıya doğru kaldırdım. Nefes nefeseydim.
"Arabanın kapısını aç." Biraz uzağında durduğumuz arabanın kapısını açtı.
Onu, yavaşça arka koltuğa bıraktım. "Sakın ölme, sakın!" Kapıyı kapatıp, sürücü koltuğunun yan tarafına gittim.
Adını hâlâ bilmediğim adam sürücü koltuğuna geçti. Dişlerimi sıkıyordum, bu canımın acısını geçiriyordu.
Alnımdan aşağı kayan teri umursamadım. Araba çalışır vaziyette olduğunda, başımı geriye yasladım. Ona bir şey olabilir.
"Abi, yangın nasıl çıktığını anlamadık. Benim içim geçmiş. Uyku çok ağır bastırmıştı. Biz uyandık deyinceye ka..." Cümlesine tamamlamasına izin vermedim.
