Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir!
Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler.
Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin.
Başlangıç tarihi : 18.02.2020
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım.
Buraya kırmızı kalplerinizi Bade ve Uraz için bırakabilirsiniz. <3
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
59.BÖLÜM: "KÖRDÜĞÜM"
Truva atının hikâyesini bilir misiniz? Bilmeyenler için truva atı çok eski zamanlarda savaş zamanında truva atı heykelinin içerisine bir düzine savaşçı asker koyarak karşı tarafa karşı yapılan hediyeli hile usulüdür. Karşı taraf bunun bir hediye olduğunu düşünür fakat içinde ki o kötülüğü en son zamanda fark ederler. Artık iş işten geçmiştir, bölgelerine sızan kara tilkileri nasıl kovabilirler? Bir defa inandılar onlara. Aysu, bir truva atıydı. Bizim hayatımıza gönderilen bir hediyeydi, yani biz öyle sandık. Ama bize düşmanlık beslemiş. Ne yaptım da bunu bana yaptı? Ben ona yardım etmedim mi? O da bana yardım etmedi mi? Hepsi bir oyunmuş. Hile varmış işin içinde. Ben ona güvendim, güvenimin boşa çıkmasıydı beni en çok üzen.
Her ihanetin affı olmaz. Bir af olacaksa da canıdır.
Benim kocam bana bunu öğretti. O bana her şeyi öğretti ama ben bu kördüğüm olan iyi kalbime söz geçiremedim, herkesi kendim gibi sandım. Sırtımda ki sızı ile gözlerimi araladım. İlk gördüğüm şey bembeyaz bir tavandı, hemen sonrasında canımın acısı ile gözlerimi tekrardan yumdum. Olayları bir bir hatırlamaya çalıştım. Etraf sessizdi ve kimseler yok gibiydi.
"KİMSE VAR MI?" Diye bağırdığımda sesim yankı ile tekrardan bana geldi. Bunu bana yapanlar aklıma geldi.
Aysu yapmıştı.
"Günaydın Uraz'ın eşi." Bana böyle hitap etmesi sinirimi bozarken sesin nereden geldiğine baktım ama göremedim. Sadece ses vardı.
"Evin bir yerlerinde saat ile çalışan bomba düzeneği var, sen ve o evde uçacak." Konuşan kişinin sesi Aysu'nun değildi. Bir erkek sesiydi, ama kim?
"KİMSİN SEN!" Diye bağırdım ama bir daha ses gelmedi.
Bomba patlamadan benim bu evden çıkmam gerekiyor. Hem neden böyle bir saçmalık yapılmıştı? Ben hiçbir şey anlamıyorum.
Koşar adımlar ile kapıya ilerledim açmaya çalıştığımda bir ses duydum, "Kocan kadar keşke zeki olsan keşke." Sinirle kapıya tekmemi geçirdim ve camlara yöneldim.
"Bence ilk bombayı bulmalısın."
"Geri zekalı mısın sen? Bombayı bulup ne yapacağım?" Ses bir süre gelmedi bende dışarıya baktım. Bomboş bir yerdeydim, kimseler yoktu.
"Ufak bir oyun bayan Kandemir hadi eğlenceyi bozma." Sinirle bu seferde koltuğa tekme attım.
Ayağım acımıştı ama bunu onlara belli etmedim. Dediğini yaparak bütün odaları gezmeye başladım. Beni bir yerden izliyordu ama nereden? Hem ona baktım hemde bombayı nereye yerleştirmiş olabileceğini düşündüm.
