Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir!
Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler.
Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin.
Başlangıç tarihi : 18.02.2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.BÖLÜM: "HER ANLAMDA DÜŞMEK"
Bardağı alıp geri çekildi. Önüme döndüm. Uraz alaylı bir şekilde yüzüme onun neyin bu kadar sevindirdiğini anlamadım, gözlerimi devirdim.
"Hiç görmedim ben devam et sen yemeye." Yutkundum, şimdi neden dalga geçtiğini anladım. Onun etkisi altına çoktan girmiştim, etkisi altından çıkmalıyım.
Bugün kalbimizi hoplatan yarın başka bir yerimizi hoplatır.
Mazallah.
"Ben şey yapacaktım." Yaklaştı, Yine ellerini tezgaha koydu, üzerime eğildi. Buda yaklaşmadan hiçbir şeyi söyleyemiyor.
"Ben diyeyim. Yemek yiyecektin." Muzip bir ifade ile baktıktan hemen sonra geriye çekildi, mutfaktan çıktı. Sesli bir şekilde yutkundum.
Sonuçta bende bir insanım değil mi ama? İnsanlar acıkır, susar, nefes falan alır. Arkasından bakmayı bırakıp, meyve suyunu bardağa koydum. Bir dilim ekmek alıp salamı içine koydum, en basitinden ve kolayından bu leziz şeyi yiyebilirim.
Karnımın iyice doyduğundan emin olduktan sonra, bardağı makineye koydum. Buzdolabından çıkardığım malzemeleri de koyduktan sonra, arkamda bir beden hissettim. Arkama döndüm. Yine kimse yoktu. Akıl sağlığımı yitireceğim, olmayan şeyleri hissediyorum. Elimi kalbimin üzerine koydum. Bir kuşun çırpınması misali atıyordu, keşke avcumun içerisine alsamda korkusunu geçirsem. Derin derin nefesler aldım.
Zangır zangır titreyen bacaklarım beni taşımakta zorlanıyordu. Yavaş adımlar ile mutfaktan çıktım. Salonda bacak bacak üstüne atmış Uraz'ı gördüm. Muzip bir ifade ile bakıyordu yine.
"Beni de yiyeceksin diye korkmuyor değilim." Uraza cevap vermedim. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gözlerimin etrafında daireler dönüp duruyor. Uraz'ın ayağa kalktığını gördüm. Çok bulanıktı, onun ne yaptığını göremeyecek kadar bulanıktı.
"Bade." Cevap veremedim, gözlerimi kapattım. Bir kaç dakika öylece durdum. Sonrasında açtım. Uraz, sert bakışları ile bana bakıyordu.
Buna da kızmazsın be adam, sanki benim suçum. Vücudumun verdiği reaksiyonlar.
"İyi misin?" Başımı evet anlamında salladım.
"İyiyim." Gözlerime baktı emin olmak ister gibi.
"Dinlen, biraz." Ağır adımlar ile kanepenin yanına gittim. Kendimi resmen kanepeye attım çünkü birazcık daha ayakta kalmaya hâlim kalmamıştı. Panik atak geçirdim, galiba az önce. Uraz, yanıma oturdu.
