Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir!
Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler.
Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin.
Başlangıç tarihi : 18.02.2020
Üzerinden hızlıca kalktım. Eteğimi çekiştirdim, şu anda utançtan dört köşeyim. Ne diyeceğim?
"Ben bir şey söylemek için gelmiştimde, tam kapıyı tıklatıyordum. Elimi havaya kaldırmıştım böyle tam havadaydı, sen kapıyı yüzüme doğru açınca mantıken bende düştüm." Uraz, gülmemek için zor duruyor gibiydi. Yere baktı, Ahu ise güneş gözlüğünü takıp Uraz'ın yanına kadar geldi.
"Yine bir sorun olursa beni nerede bulacağını biliyorsun, yakışıklı." Dedi ve kırıtakırıta inmeye başladı. Hiçbir yerde bulmaz seni, ihtiyacı olmaz. Arkasından bakmayı bırakıp, Uraz'a döndüm. O yerdeki bakışlarını gözlerime çevirdi. Alay-vari bir ifade vardı.
"Gül gül, içinde kalmasın. Sonra zarar eder." Gözlerimi devirdim. Uraz, yandan bir bakış atıp masasına ilerledi.
"Hastaneye gideceğiz." Kollarımı göğsümün altında birleştirdim. Bakışlarını kağıtlardan yüzüme çevirdi.
"Sen o kadar çok istiyorsan gidebilirsin, ben gelmiyorum." Dedim, ve arkamı döndüm. Daha bir kaç adım atmamışken kolumdan tuttu.
"Bade, inadı bırak. O sırtın pansuman olmazsa kötü olur." Dedi, yutkundum. Gözleri zaten her şeyi anlatıyordu. Başımı onaylar bir şekilde salladım.
"Sen istedin diye değil, ben istedim diye gidiyorum!" Kolumu kendime çekip, merdivenlerin olduğu tarafa yürüdüm. Arkamdan dediği şuydu;
"Ne yapacağız senin bu inatçı hallerini?" Sinsice sırıttım. Merdivenlerden inmeye devam ettim.
Dışarıya çıkacağım için mutluyum. Çünkü gezmek en çok hoşuma giden hobilerden bir tanesi. Uraz, bir kaç dakika sonra merdivenlerin başında gözüktü. Siyah kot ceketini üzerine geçiriyordu. İkimizde siyah giyinmiştik, cenazeye gider gibi. Yanıma geldiğinde, yakasını düzeltti.
