Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⊱ ───────────────────── ⊰
Arabada oturup, anne babanız ve erkek arkadaşınızla gülümseyip şakalaşmaktan, acil serviste oturup anne babanızın vefat ettiğinin söylenmesine nasıl geçebileceğiniz, gerçekten çılgınca. Kazada aldıkları yaraların ciddiyeti, kurtarılamayacak kadar hayati tehlike arz ediyordu.
"Elimizden gelen her şeyi yaptık," dedi doktor size ama durumu tam olarak kavrayamadınız. Ne diyorlardı? Hepsi bir şakaydı. Doğru değil mi?
Yanındaki erkek arkadaşının burnunuden gelen sesleri duyabiliyordun, kolları vücuduna sıkıca sarılmıştı. Hassas sesi kulağınıza özür fısıldıyor. Cerrahın sözlerinin doğru olduğunu anlayana kadar, birkaç hemşirenin kapıdan çıktığını, önlükleri kanla kaplı olduğunu görene kadar inanmamıştın.
"Aman Tanrım," Panikledin, Jeongin'in elinden kurtulmaya çalışırken, "Hayır!" Bağırdın, kapanan kapılara doğru yürümeye çalışırken kendini zayıf hissederek, sihirli bir şekilde açılacaklarını umarak kapıya vurdun, "Anne! Baba!"
Jeongin hızla sana doğru ilerledi ve senin önünde kırılmanı izlerken (senin) kollarını (kendi) göğsüne bastırdı. İkiniz yere çökerken ağlayarak ve nefes nefese kaldınız. Bacakların seni daha fazla tutamayacak kadar zayıf hissettiriyor. Ne zaman olduğunu anlamadan kendini Jeongin'in kollarında buldun, arkada kalan tek kişi oydu. Bırakmayacağını umarak gömleğine sıkıca sarıldın.
"Beni daha yakın tut, gitmeme izin verme" diye bağırdın göğsüne doğru. Elleri saçlarında gezinirken şakağına öpücükler kondurdu, "Sen yokken bunaltıcı oluyor, ben berbatım ve sensiz buradaki her şey yanlış," diye fısıldadın, senin sesini anlayabileceğini umarak. mırıldanan sözler söyleyebiliyordun ancak.
"Endişelenmene gerek yok tatlım," diye mırıldandı Jeongin, ona bakmanı sağlarken, "Her şey yoluna girecek. Hiçbir yere gitmeyeceğime söz verebilirim."
