Sergen de sonunda valizini çıkarabildiğinde onunkini de yerleştirip annemlerle vedalaşıp yola çıktık. Yine biz dördümüz bir arabadaydık. Poyraz sessizliği bozdu.
"Soydunuz lan beni! Yok giriş parası yok çıkış parası. Hadi girerken olanı anladım da kınadan çıkış parası ne? Hayır bize verilen altınları da aldınız. Acun abi size para vermedi herhalde."
Sergen cevap veren ilk isim oldu.
"Bunlar hep adet gelenek görenek!"
Berkay da onu onaylar biçimde ekledi.
"Size verilen altınları almak en doğal hakkımızdı ayrıca. Biz olmasak siz istemezdiniz zaten. Hakkımızı aldık biz!"
Onların bu atışmasına internetten Bodrum'a ne kadar kaldığına baktım. Bayağı vardı. Kafamı koltuğa yaslayıp biraz sonra uyandım. Sol tarafımda denizi görünce kaşlarımı çatıp arabayı süren Poyraz'a döndüm.
"Hayatım neredeyiz biz?"
Gülerek konuştu.
"Bodrum."
Şaşırarak sordum.
"Ben birazcık uyudum ama."
Arkadan Berkay kahkaha atarak konuştu.
"Ne birazcığı Ayşe horladın bile!"
"Yalan söyleme horlamam ben!"
Elini tamam tamam der gibi salladığında önüme döndüm. Beyaz iki katlı büyük bahçeli bir evin önünde durmuştuk. Poyraz arabayı durdurup eliyle evi gösterdi.
"Geldik. Ben pilotunuz Yiğit Alp Poyraz ne kadar uyusa da bu yolculuğun güzel geçmesinde büyük katkısı bulunan yardımcı pilotum Ayşe Yüksel'e sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum."
Onun bu söylediğine aptal aptal sırıttığımı hissedince toparlanıp arabadan indim. Diğer arabadan da Asiye teyzeler inince onlara selam verip bagaja ilerledim. Oradan küçük çantamı alıp içeri girmeden Poyraz'ın yanına koştum.
"Poyraz beni otele bıraksana. Ben hiç yük olmayayım şimdi."
