Bu bölümü gunoska123456 'a ithaf ediyorum. Güzel yorumların için teşekkür ederim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Görüşebildin mi sen?"
Poyraz'ın sorusunu hızla ve sevinçle onayladı İdil.
"Evet! Kafası çok karışmış ama zamanı idrak etmeye çalışıyor. Ben de çok kısa gördüm ama. Odaya aldılar muayenesini yapınca alıcaklar içeri."
Aslında canını sıkmak istemiyordum ama pot kırmamak için de bunu öğrenmemiz lazımdı. Tereddütlüce konuştum.
"Bebeği söyledin mi?"
Birden yüzü düşmüştü. Sonra başını olumsuz anlamda iki yana salladı.
Hemşire odadan çıkınca bize içeri girebileceğimizi söylemişti. Ben, Poyraz, Sergen, Güneş, Berkay ve İdil içeri girdik.
Hepimizi birden başında görünce şaşırmıştı. İdil hemen yanına oturdu.
"Biraz daha iyi misin aşkım?"
Burak hala şaşkınlığını atlatamamış kısık gözlerle bakıyordu etrafa. İdil onunla konuşunca gülümsemeye çalıştı. Sorusuna çatallaşmış sesiyle kekeleyerek cevap verdi.
"İ-iyiyim."
Sonra Güneş heyecanla konuştu.
"İyi ki uyandın. Çok korktuk biz."
Ona da gülümseyip merakla konuştu.
"Ne oldu bana?"
Poyraz sakince anlatmaya başladı.
"Siz kaza yaptınız. Sen komaya girdin. Bir aydır bilincin kapalı. Ama çok şükür iyisin. Korkuttun bizi damat. Bu arada annem ve babam Bodrum'da. Çok selam söylüyorlar. En kısa zamanda gelecekler."
Serumlu eliyle İdil'in elini tuttu. Endişe içinde konuştu.
"Siz iyisiniz ama değil mi? Sen ve bebeğimiz."
Sorduğu soruyla bir bir yere eğildi başlarımız.
Ben kendimi bildim bileli ağzı iyi laf yapan insanlar gördüm hep. Lafa gelince herkes her şeyiyle desteğini verir ama teorik kısım bitince birer birer yok olurdu o insanlar. Hep kızardım onlara içten içe.
Şimdi biz de onlardan olmuştuk. Kaza olduğundan beri hep yanında olmak istedik onların. Hep destekledik. Gecemizi gündüzümüze kattık. Artık yolculuğun sonuna gelmiştik ve acı bir gerçekle karşılaşacaktı Burak. Hepimizi başımızı önümüze eğmiş başka yerlere bakıyorduk.
