Ikınmamaya çalışıyordum. Eğer ıkınırsam iş çok kötü yerlere gelebilirdi. Yere çöküp bacaklarımı açtım ve derin nefesler almaya başladım. Tahminimden de kötü bir sancıyla cebelleşiyordum şu anda. Poyraz da tabiri caizse tuşların hepsine basıp bölüm geçmeye çalışıyordu. Asansörde basmadığı tuş kalmamıştı. Kapıya ağzını dayayıp bağırıyordu.
Sancının iyice artmasıyla bağırdım.
"Poyraz! Dayanamıyorum!"
Önümde diz çöküp ellerini yüzüme yerleştirdi. Terden yüzüme yapışan saçlarımı yüzümden çekip sakince konuşmaya çalıştı. Paniği yüzünden okunuyordu.
"Acil durum tuşuma bastım hayatım. Merak etme az sonra çıkacağız burdan."
Gözlerimden acıdan dolayı yaşlar akarken onaylarcasına başımı salladım. Aklıma gelen kötü senaryoları engelleyemiyordum.
Yıllarca çocuğum olmayacağını düşünmüştüm. Ölme ihtimalime rağmen beklemiştim onu. Gelmişti hatta kardeşiyle birlikte gelmişti. Sonra onu kaybetmiştim. Tek başına hayata tutunmuştu küçük kızım. Onunla birlikte hastanede kalmıştık haftalarca. Kaçırılmıştık, hapse düşmüştük. Ama her zorluğu atlatıp bu güne gelmiştik. Şimdi sabırsızca gelmemesi gereken bir yerde dünyaya gelmek istiyordu küçük kızım.
Poyraz asansörün içinde volta atarken elimi karnıma koyup acı çığlıklarımın arasından konuştum.
"Merak etme küçük kızım. Kavuşmamıza az kaldı. Seni her ne olursa olsun koruyacağım."
"Ben de sizi ne olursa olsun koruyacağım merak etmeyin."
Derin nefesler alırken ona dönüp acı bir tebessüm ettim ve anlamsızca gelen uykunun kollarına bıraktım kendimi. Başım Poyraz'ın omzuna düştüğünde derinlerden sesi geliyordu.
"Ayşe aç gözünü! Ayşe lütfen aç!"
Yazardan...
Poyraz iki eliyle kaldırdı Ayşe'nin başını. Ağlamaya başlamıştı.
