သူစိမ်း....သို့သော် [သူစိမ်း -၂] [U+Z] (completed)

ခ်န္းခင္ (၁၅) (zawgy)

ေသာၾကာ

မနက္၇နာရီ။ဒီပကေတာ့အိပ္ေပ်ာ္က်ေနတုန္း။
အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့အေဆာင္ေရွ႕ထိစက္ဘီးနဲ႕လာေရာင္းတတ္တဲ့ပဲျပဳတ္၊နံျပား၊အီၾကာေကြး၊ပဲကတၱီပါတစ္ခုခုေ႐ြးၿပီး သူ႕ကိုတစ္ရက္တစ္မ်ိဳးဝယ္ေကြၽးျဖစ္ပါတယ္။သူႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလက္ဖက္ရည္က်စိမ့္ေရာေပါ့။တာဝန္ေတြကိုကြၽန္ေတာ္ပ်က္ကြက္ခဲ့တာဒီေန႕နဲ႕ဆို၇ရက္တိတိရွိပါၿပီ။ဗုဒၶဘူးမနက္ထိအိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ထားပါ။ဒါေပမယ့္အေဆာင္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္းကြၽန္ေတာ္ပ်က္ ကြက္ေနခဲ့ပါတယ္။ဒါဟာေမ့ေလ်ာ့စိတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ သိသိရက္နဲ႕မလုပ္ေဆာင္မိေအာင္ခက္ခက္ခဲခဲ မ်ိဳသိမ့္ရတာပါ။

ကြၽန္ေတာ့္ပေယာဂေၾကာင့္အရင္လိုမလန္းဆန္းေတာ့တဲ့မၿပဳံံးမမဲ့,မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ၾကည့္ေနနိုင္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ရင္ထဲမွာတဆစ္ဆစ္နာက်င္ရတာပါ။ဒါေပမယ့္စုမြန္ေျပာသလိုတစ္ သက္လုံးနီးဖို႔အတြက္၊တစ္သက္လုံးဒီပကိုစိတ္ခ်မ္း
သာေအာင္ထားဖို႔အတြက္ ခဏေလာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒုကၡခံရမယ္မဟုတ္ဘူးလား။ရက္
သတၱပတ္၁ပတ္ေလာက္ပါပဲ၊၇ရက္ျပည့္လို႔မွေမွ်ာ္ လင့္ထားသလိုျဖစ္မလာခဲ့ရင္ နကိုယ္အတိုင္းျပန္ ေနေတာ့မယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။ အဲဒီထက္ပိုၿပီးကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကိုမညွင္းဆဲလိုပါဘူး။မညွင္းဆဲရက္ဘူးေလ။

"ေဟ့ေကာင္ ဗညား ခဏထဦးကြာ"

ဗညား ေစာေစာစီးစီးထနိုးတဲ့အက်င့္မရွိတာကိုကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ဒါ‎ေပမယ့္သူမွမကူရင္လည္းမျဖစ္ေတာ့လို႔ အားနာနာနဲ႕ပဲ အေစာႀကီးလာႏွိုးရတာပါ။အခန္းတံခါးကိုသိပ္မက်ယ္သြားေအာင္ေခါက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။

"ဘာလဲ ခ်န္းရာ မင္းဟာကလည္း အေစာႀကီးရွိေသးတာကိုကြာ"

"ေစာမွန္းသိပါတယ္ကြာ ေခၚလိုက္ရတာလဲစိတ္မေကာင္းပါဘူး ဒါေပမယ့္မင္းကူမွျဖစ္မွာမို႔လို႔ပါ"

"ဘာကိုလဲ"

ဗညားကမ်က္လုံးေတြကိုလက္ခုံးနဲ႕ပြတ္ၿပီးသန္းလိုက္ေသးတယ္။