Listen To My Heartbeat [Hyunin]

12

Jeongin

Hepimiz akşam yemeği için mutfaktaydık. Bu akşam masadaki yerlerimiz değişmişti. Chan babam masanın baş köşesine kurulmuştu. Seungmin babam hemen sağına ve ben de yanına oturmuştum. Hyunjin ise sol tarafa babamın tam karşısına oturmuştu. 

"Geçen senelerde öğrenci evinde kalıyordun sanki Hyunjin? Ne oldu oraya?" diye sordu Chan babam. Gözlerimi tabağımdan ayırıp Hyunjin'e çevirdim.

"Ya afedersiniz, benim şerefsiz ev arkadaşlarım arkamdan iş çevirmişler. Tatil için eve gidince yerime başka birini almışlar. Eve bir gittim odamda başkası kalıyor. Topladım eşyaları çıktım."

"E ilk dönem nerde kaldın?"

"İlk dönem? Kaldık işte bir yerlerde ya." diyip geçiştirdi Hyunjin. Bu bana biraz garip gelmişti.

"Hyunjin amca, ne okuyorum demiştin?"

"Hukuk okuyorum. Aslında bir dansçıyım ancak annem 'elinde sağlam bir mesleğin olsun' diyince avukat olmaya karar verdim."

"Mükemmel bir seçim amca."

"Yine de dans etmeyi bırakmadım elbette. Bazı dans stüdyolarında hocalık yapıyorum."

"Ya öyle mi? Bana da öğretir misin amca?" Hyunjin sabrının sınırına gelmişti sanırım. Elini kalbine götürüp kendini geriye attı.

"Tanrım bana sabır ver! Amca demeye devam edersen rüyanda görürsün Bürütüs! Amca diyor yahu! Bana bana yüce Hyunjin'e! Ey güzel tanrım beni nelerle sınıyorsun sen? Amca olacak yaşta mıydım ben? Seungmin hyung! Çabuk bunu karnına geri sok! Olmamış bu bir daha yapın!" Chan babam kafasına bir tane tokat yapıştırdı. Hyunjin eliyle kafasını ovaladı.

"Ne vuruyorsun ya?"

"Sensin olmamış! Ayrıca gerizekalı, Jeongin'i Seungmin'in doğurmadığı konusunda anlaştık sanıyordum? Anlaşamamış mıyız?"

"Tamam ya ne kızıyorsunuz? Şaka yapalım dedik."

"Mümkünse sen deme Hyunjinciğim, zararlı çıkarsın."

"Çok üstüne gitmeyin ama amcamın, kolonya etkisinden çıkamamış belli ki." dedim Hyunjin'e gülümseyerek.

"Amca demeseydin 'Aferin' derdim Bürütüs." Hyunjin'e dil çıkartıp tabağıma döndüm.

"Peki sen kaçıncı sınıfsın Jeongin?"

"Son sınıfım. Birincilikle bitirmek üzereyim." dedim ilgimi tabağımdan ayırmadan. 

"Bu dönemden biraz endişeli aslında. Yıl ortasında okul değiştiriyor." dedi Seungmin babam. Kafamı kaldırıp ona baktım.

"Baba!"

"Halledebilirsin Bürütüs inanıyorum ben sana."

"Elbette halledebilirim!" dedim.  Neler halletmiştim ben! Bunu da hallederim.

"Aman da aman! Şeker şey! Nasıl da özgüven doluymuş bu bebek! Agucuk seni!" diye bebeklemeye başlamıştı beni Hyunjin. Beni bebeklerken yaptığı hareketler daha çok kendisini sevimli gösteriyordu da haberi yoktu.  Gözlerimi kapatıp işaret ve başparmağımla  burun kemerimi  sıktım.

"Sabır!" dediğimde babalarım  gülüştüler. Hyunjin de gülünce ters ters bakarak üçünde gözlerimi gezdirdim. Dayanamayıp ben de gülmeye başladım. Sonra birden durup gülen babalarıma baktım. İçten oluşlarına, neşeli hallerine, gülerken kısılan gözlerine... Onlar benim ailemdi. İkisi de benim babamdı, bir başkasının değil. Şanslı biriydim, hayır, şansım dönmüştü.

Seungmin babamın gülüşü sönüp yerini endişe alınca endişesini yatıştırmak adına gülümsedim. Elini uzatıp yanağıma koydu ve okşadı. Düşmek üzere olan gözyaşlarımı yakaladı.

"Ne oldu birtanem? Neye üzüldün birden?"

"Size sahip olduğum için çok şanslı olduğumu düşünüyordum. Sizi seviyorum." dedim gözyaşlarım akarken.

"Ah Jeongin! Bebeğim, biz de seni seviyoruz. Ağlama güzel oğlum."

"Asıl biz sana sahip olduğumuz için çok şanslıyız meleğim."

"Brütüse bak rol çalıyo. Beni de ağlattı şerefsizim." Hyunjin'e ıslak gözlerimle bakıp dil çıkarttım.

"Bir tek sen mi abartacaksın bir şeyleri?" dedim çatallaşmış sesimle. Ağlasam da sataşmaktan vazgeçmiyordum.

"Bu evde bir Drama Queen olacaksa o da benim anlaşıldı mı Bürütüs? O yüzden rica ediyorum rol çalma yoksa çok kötü şeyler olabilir!" Hyunjin ayağa kalkıp garip el kol hareketleriyle bana doğru konuştu.

"En fazla ne yapabilirsin ki Amca?" dediğimde sandalyesine çöküp kollarını masaya dayadı ve başını ellerinin arasına koydu.

"TANRIM!"

•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•

Merabalar yeni bölüm isteyenler olmuş duygulandım kısa tutup hoop diye atıyım dedim.

Bu kadar.