BUZ VE ATEŞ (ALEV SERİSİ - 1)

~ Özel Bölüm - 1

~ Alaz'ın Anlatımıyla ~

50. Bölüm (Yarı Final)

Arbadan inerken dudaklarımdan dökülen cümleler sadece duaydı. Pınar... eğer ona bir şey olmuşsa o adamı yaşatmazdım.

Benden bir canımı daha alamazdı.

Ayla'dan sonra Pınar olmamalıydı.

Gürleyen gök bile zihnimin içindeki çığlıkları bastıramıyordu.

Zihnimin içi bugünde bas bas bağırıyordu.

Tıpkı 24 yıldır olduğu gibi...

Polat, demir kapıyı açarken Duru'nun gözlerime baktığını hissediyordum lakin o, şu an düşüneceğim en son kişi bile değildi.

Polat, hızla depoya girdiğinde beklemeden bende girdim ve o an aklıma gelen tek bir şey vardı:

Geçmiş.

Polat'ın can yakan bağırışları kulağımda bir uğultudan ibaretti sadece. 'Ayla,' diye fısıldadı zihnim, Pınar'ın yerde yatan baygın bedenine bakarken.

Bu 24 yılda iki can kaybetmiştim ben.

Birisi benden gitmişti, diğerinde koparılmıştı benden.

Ve ikisine sebep olan aynı adamdı.

Ve bunlara sebep olan adamın kızıyla birlikte olmuş, yalandan da olsa tüm o aşk sözlerini söylemiştim.

"Pınar!" Diye haykırdım bağırışlarım Polat'ın ağlamalarına karışırken. Bu yakarışların ardında en berbat şey benden iki canımı alan adamın kızının Pınar için ağlaması ve kardeşimin adını ağzına almasıydı.

Bir kez daha nefret ateşi ruhumda körüklendi.

Polat, Pınar'ın bedenine hiç bırakmak istemiyormuşçasına sarılırken benim tek yapabildiğin şey, Pınar'ın elini sımsıkı tutmaktı.

Bu bile en zoruydu benim için.

Avuçlarını avuçlarıma bile alsam kırılacaktı sanki.

"Pınar! Hayır sevgilim, hayır! Böyle bir şey olmadı, hayır!" Polat ne kadar kabullenmemeye çalışsada bu gerçekti.

Kabullenmek zorunda olduğumuz en acı gerçek.

"Pınar," diye fısıldadım. "Pınar, güzelim bu sadece bi kâbus. Uyan hadi."

Değildi. Bu bir kâbus değildi

Bir kâbus bu kadar kötü olabilir miydi?

Adım sesleri depoyu doldurduğunda bir kez daha Duru'nun sesini duymuştum lakin bir kez daha ona dönüp bakmamıştım.

"Alaz, söyle almasınlar Pınar'ımı! Onun canı çok yandı, söyle almasınlar! Uyandırmasınlar Pınar'ımı. Uyanırsa bu acıya dayanamaz... Pınar bununla yaşayamaz! Alaz, söyle almasınlar Pınar'ımı benden." Ambulans sesleri ve Polat'ın cümlesi bir çınlamaydı kulaklarımda. Titreyen elimi omzuna koydum ve ellerim gibi titreyen sesimle, "Polat..." dedim ve sustum.