BUZ VE ATEŞ (ALEV SERİSİ - 1)

~ Özel Bölüm - 2

~ Yaren Duru ve Caner'in Tanışması ~

3 Ekim, 2017 Salı

Mutlulukla evden çıkarak kapıyı kilitledim ve pencerenin önündeki saksının arkasına anahtarı koyarak gülen yüzümle bahçeden çıktım.

Mutluydum.

Çünkü bugün anne ve babam, babaannemlerde yatıya kalacaklardı ve benim gelmemi istememişler, gerek olmadığını söylemişlerdi.

Bu cehennemi yaşadığım evde tek mutlu olduğum zamanlar anne ve babamın evde olmadığı zamanlardı. Normalde bir yerde kalmaya gittikleri zaman sert bir dille onlar gelene kadar evden çıkmamı yasaklarlardı ama bu yasağa uymuyordum.

Uymayacaktım.

Geldiklerinde çıkıp çıkmadığımı soruyorlardı ama yalan söyleyerek onları geçiştiriyordum.

Yanımda olmadıkları zaman bile üzerimde hakimiyet kurmalarına izin vermeyecektim!

Bahçe kapısında dikilip ne yapacağımı bilemeyerek etrafıma bakınmaya başladım. Yapacağım bir şey, görüşeceğim bir arkadaşım veya gideceğim yerler yoktu.

Ama yinede tedirgin olmadan dışarı çıkmam bile benim için mükemmeldi.

Ne kadar yalnız olsamda...

İleride, onları coşkuyla oyun oynarken görebiliyordum. O dörtlü arkadaş gurubunu.

Benimle ilk kez arkadaşlık kurmak isteyenleri...

Irmak ile göz göze geldiğimizde gözlerimi büyülterek arkamı döndüm ve hızla üst sokağa doğru yürümeye başladım.

Umarım yüzümün halini görmemiştir.

Yüzüm mosmordu ve bu her zamanki gibi babamın eseriydi.

Alışmıştım artık.

Hatta umursamıyordum bile.

Ne kadar garip olsada yüzmün berbat bir halde olması umurumda değildi. Zaten çok fazla dışarı çıkamamakla birlikte, yüzümü beğendireceğim biri yoktu.

Sevdiğim çocuk, sevgili, arkadaş, vesaire.

Hiçbiri yoktu ve bu yüzden yabancı insanların yüzümü görmeleri pek umurumda değildi.

Ama o 4 kızın görmesini istemiyordum işte. Ne olursa olsun birazda olsa beni tanıyorlardı ve acıyan veya sorgulayan bakışlarına maruz kalmak istemiyordum.

Bir sevgilim veya sevdiğim çocuk olmamıştı. Daha 14 yaşımdaydım ve bu 14 yıldır nefes bile alamamıştım zaten.

Aşka inanmıyordum. Bunun sebebi belki hiç aşık olmadığımdandı ama inanmıyordum işte.

Bu düşüncelerle boğuşurken ayağıma çarpan topla kaşlarımı çatıp karşıya baktım ve kaheverengi saçlı, aynı renkte gözleriyle benim yaşlarımda olduğunu tahmin ettiğim bir çocuğun bana doğru geldiğini gördüm.