Seçenek

39

Yağız "Nasılsın peki gerçek anlamda ama?" Dediğinde yağıza dönmüştüm şu anda bizi duyan kimse yoktu çünkü herkes biriyle konuşuyordu.

"Buruk üzgün ama mutlu oof çok karışık şeyler hissediyorum anlayacağın. Diğer ailemle böyle bir son yaşadığım için çok üzgünüm ağlayasım geliyor ama buradayım mutluyum ait olduğum yerde abilerimle ablamla ailemle sizlerle birlikte olduğum içinde çok mutluyum..."dediğimde elimi tutup "İyikide buradasın o zaman." demişti.

''Öyle" dediğimde etrafta hissettiğim hareketlilikle kapı tarafına baktığımda Eren abi hızlı adımlarla evden çıkıp gitmişti..

Tabi ya ablamla terasta konuşuyorlardı Eren abi böyleyse ablam ablam ne haldeydi? Hızlı bir şekilde koltuktan kalkıp terasa yani hızla üst kata koşarken arkamdandaYağız geliyordu.

"Ne oldu Deniz iyi misin?"

Hızla terasa giridiğimde gözlerim ablamı aramıştı yerde oturmuş bir şekilde ağlıyordu Poyraz abim ise onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

Hızla koşup ablama sarılmıştım...

"Ablacım bak lütfen yapma böyle bak her şey düzelecek sadece sana kırgın." Dediğimde ağlayarak cevap vermişti.

"Ha-hayır düzelmeyecek Deniz be-ben ben her şeyi mahvettim be-ben iğrenç biriyim Deniz." Demesiyle bu sefer Poyraz abim konuşmuştu.

"Hayır hayır Nehir sen iğrenç biri değilsin benim güzeller güzeli kızımın Deniz'in dediği gibi Eren sadece sana kırgın bu kadar söz veriyorum her şey düzelecek."

"Düzelmeyecek düzelmeyecek Poyraz keşke seni dinleseydim keşke öyle yapmasaydım her şeyi mahveden benim benim yüzümden. Ben onu seviyorum Poyraz hâlâ Eren'i seviyorum çok seviyorum..."

"Biliyorum biliyorum güzelim ama sakin ol ağlayınca düzelmiyor be canımın içi."

"Abla senin güçlü olman lazım pes etme çabala kendi affettir eminim affedecek seni hem o da seni seviyor gerçekten bunu onun gözlerinden gördüm."

"Seviyor-du Deniz seviyordu hatta çok güzel sevdi ama artık sevmiyor onu öptüm ya karşılık bile vermedi geri çekilip gitti ben iğrenç biriyim be-ben gidecem artık buradan burada kalmam zaten buraya gelmem hataydı." Dediğinde Poyraz abim sinirle konuşmaya başlamıştı.

"Saçmalama Nehir sinirlendirme beni affetir kendini karışılık verseydi ama aranız bozuk olsaydı ümit verseydi daha mı iyiydi ben arkadaşımı tanıyorum Nehir iyikide karşılık vermemiş sen ilk kendini affettir. Bide gidecem diyorsun korkaklık yapma yüzleş artık, gerekirse her gün peşinde koş çünkü hak ediyorsun hatalısın ama eminimki seni affedecek şimdi kalkıp elini yüzünü yıkayalım." Dedikten sonra saçlarıma öpücük kondurup ablamı kucağına alarak terastan çıkmıştı. Yağız yanıma oturduğunda bakışlarım ona dönmüştü.

Elini omuzuma atıp beni kendine çekerek "Sakin ol.'' demişti.

"Çok zor.."

"Öyle yani Yaman'dan biliyorum peki sen nereden biliyorsun zor olduğunu?"

"Benzer şeyler yaşadım bu yüzden hem Yaman'ı hem de Eren abiyi anlayabiliyorum.."

"Peki ya geri dönse onu görsen aynı onlar gibi mi yaparsın?" Dediğinde gülüp cevap vermiştim.

"Gördüm yani bir kaç ay önce bi mağazada karşılaştık ve karakolluk olduk." Deyip güldüğümde bana şaşkınlıkla bakıp o da güler gibi olmuştu.

"Nasıl yani sen iyi misin Deniz karakolluk olmak ne?"

"Sakin ol ya konuşmak istedi bende istemdim ısrar edince mağazadaki eşyaları ona fırlattım öyle böyle derken polis geldi karakolluk oldu."

"Karakolda konuştunuz mu peki?" Dediğinde "Hayır." Dedim.

"Değişiksin sen konuşmadın ama Yaman ve Işık'ı barıştırdın ablana morel veriyorsun eminim onlarıda barıştıracaksın ama sen niye onunla barışmadın."

"Haklısın ama şöyle bir şey var ablam gerçekten Eren abiyi seviyor ya da Yaman ve Işık onlarada birbirlerini tam anlamıyla seviyor ama benimki hoşlantı alışkanlıktı onun bahanelerini dinlemek hata olurdu bu yüzden konuşmadık." Dediğimde başını anladım anlamında sallamıştı.

"Hadi o zaman kalk bakalım bizimkilerle biraz dışarıya çıkıp gezelim." Dediğinde hemen ayağa kalkmıştım.