Beklemek belkide bu hayatta en acı veren şeydi özellikle sevdiğin birini beklemek elinden bir şey gelmeden...
Yorgundum fiziken değil ruhen yorgundum ve Yağız olmadıkça ben yorulmaya devam ediyordum. Yağız benim gücümdü enerjimdi o benim kalbimdi. İki gecedir hastanede yatıp kalkıyordum bir kere bile eve gitmemiştim bizimkiler bana kıyafet getirmiş hastanenin lavabosunda üstümü değişmiştim. Öyle böyle derken hastaneden ayrılmamak için çok büyük uğraşlar vermiştim. Şimdi ise doktor gelmiş Yağız'ı uyandıracaklarını söylemişti ve hepimiz şu an kocaman bi camın önünde durmuş Yağız'ın uyanmasını bekliyorduk.
İlk eli kıpırdamış daha sonrada kaşları çatılmıştı monitöre bakınca kalp atışlarını hızlanmış olduğunu gördüm.
Hadi Yağız hadi bitanem uyan artık.
Gözlerini görmeye ihtiyacım var çünkü.
Anladığımız kadarıyla doktor ona sesleniyordu Yağız ise usul usul gözlerini aralıyordu, uyanıyordu.
Sevinçle Rüzgar abime baktım gözlerimden akan yaşlara inat güldüm.
Uyanmıştı.
"Uyandı." dedim kısık bı sesle uyandı uyanmıştı beni bizi bırakmamıştı.
Tekrardan başımı çevirip ona baktım bana bakıyordu. Ve ben o güzel gözleriyle göz göze gelmiştim, sonunda. Uzun uzun baktım ona 'özledim' dermişçesi 'yeter artık kavuşalım' dermişçesine...
Hemşirenin camdaki panjurları kapatmasıyla duvara çöküp ağlamaya başladım.
Bu sevinç gözyaşlarımdı.
Üstümde o kadar büyük bi yorgunluk vardı ki kendimi her an bayılacak gibi hissediyordum.
"Küçüğüm şttt hadi sakin ol bak uyandı Yağız." diyerek saçlarımı okşuyordu Rüzgar abim.
"Uyandı değil mi rüya değil?" diye sordum rüya olmasından o kadar çok korkuyordum ki...
"Değil, değil güzelim değil uyandı." demesiyle sıkıca abime sarıldım.
"Deniz abim eve gidelim mi artık bak çok yorgunsun biraz dinlen bak kaç gündür bir şey yemedin ne dersim abim?" demesiyle başımı salladım.
"Gidelim abi gidelim artık çünkü ben çok kötüyüm. Yağız'ı her gördüğümde o kaza görüntüleri aklıma geliyor içim gidiyor abi ben yoruldum galiba korkuyorum artık." dedim göz yaşlarımın arasında.
Abim anlıyordu beni tanıyordu beni hissettiklerimi biliyordu başını salladı. Yağız'ın anne ve babasıyla vedalaştıktan sonra abim beni kucağına almış birlikte hastaneden ayrılmıştık.
...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seçenek
General FictionGerçek aile. Hayatın kendisi mi oyundu ya da biz insanlar mı oyun oynuyorduk? Sanki bir oyunun içine mahkum edilmiştim ve tek bir seçenek vardı istesemde istemesemde o seçeneği seçmek zorundaydım çünkü başka bir yolu yoktu. Bizler geleceğimiz için p...
