The Devil's Notes

37

Ebony

- Posłuchaj, jeśli mogę coś dla ciebie zrobić...

Pokręciłam przecząco głową. Posłałam Edgarowi uśmiech, który jednak nie wyglądał na szczery. Domyślałam się, że widział cierpienie malujące się w moich oczach. Nie powinnam była tak się zachowywać, ale gdy zobaczyłam Vlada z synem u boku, coś we mnie pękło.

- Dziękuję, ale chyba wolałabym pobyć sama. 

- Ebony, Vlad nie daruje mi, jeśli się tobą nie zajmę - zauważył chłopak, stając w korytarzu, przed wejściem do swojej pracowni, na której drzwiach znajdował się napis "Pod żadnym pozorem nie wchodzić". - Proszę, przynajmniej ze mną posiedź. Nie musimy o niczym rozmawiać. Po prostu chcę mieć na ciebie oko.

- Boisz się, że coś sobie zrobię? 

Edgar zwiesił ramiona. Nie mogłam patrzeć na to, jak się zadręcza, więc postanowiłam się nad nim zlitować. 

- W porządku. Pokaż mi swoją pracownię, ale nie obiecuję, że będę dobrą towarzyszką do rozmowy.

Uśmiechnął się do mnie szczerze, co w jego wykonaniu było rzadkim widokiem. Zrobiło mi się ciepło na sercu i gdy Edgar otworzył dla mnie drzwi prowadzące do pracowni, weszłam do środka jako pierwsza.

Moje oczy zaatakowało jasne światło. Rozejrzałam się wokół siebie i zrozumiałam, że znalazłam się w miejscu, które swoim wyglądem przypominało laboratorium znane z "Parku Jurajskiego". Brakowało tu tylko embrionów małych dinozaurów, którymi interesowałam się, gdy byłam małą dziewczynką. Przed porwaniem przez Yakuzę miałam wiele pasji, ale wszystkie zniszczył we mnie Kazuma Toshiro.

W pracowni znajdował się metalowy stół i mnóstwo narzędzi, probówki przypominające te z lekcji chemii i mnóstwo przedmiotów, których nie znałam z nazwy i nie wiedziałam, do czego mogły służyć. Edgar wydawał się być prawdziwym pasjonatem tego, czym się zajmował. Byłam ciekawa, w jaki sposób Vlad wykorzystywał potencjał swojego pracownika. Chciałam podpytać Edgara o wszystko, zachowując się jak zainteresowane dziecko, ale gdy do moich myśli wrócił obraz brudnego chłopca stojącego u boku mojego pana, moja ciekawość przepadła.

- Siadaj, Ebony. Wybacz, że mam tu niewiele interesujących rzeczy, ale lubię spędzać tu czas.

Zajęłam miejsce na białym krzesełku znajdującym się w rogu. Edgar podszedł do kilku probówek znajdujących się na stojaku i pochyliwszy się, zmrużył oczy. Patrzył na różne substancje uwięzione w szkle, a ja uśmiechnęłam się kącikiem ust, widząc jego fascynację. Ludzie, którzy mieli pasje, byli naprawdę interesujący i można było dowiedzieć się dzięki nim wielu interesujących rzeczy. 

- Uważam przeciwnie. Bardzo mi się tutaj podoba. Mogę zapytać, czym się tak właściwie zajmujesz? Co robisz dla Vlada?

Edgar zajął miejsce na przeciwko mnie. Wyciągnął przed siebie długie nogi i skrzyżował je w kostkach.

- Chciałbym stworzyć bombę atomową, ale do tego potrzebuję kilku lat. Ogólnie interesuję cię chemią i biologią. Pragnę odtworzyć życie zwierząt, które wymarły przed laty. Chcę tworzyć nowy rodzaj broni, o którym nie słyszał świat. Zamykam się tutaj, bo... Chyba nie widzę siebie przy niczym innym. 

Pamiętałam słowa Vlada o tym, że Edgar lubił, gdy to kobiety nad nim dominowały. Byłam ciekawa, jakie zdanie na ten temat miał sam Edgar, ale nie byliśmy jeszcze ze sobą tak blisko, abym mogła go o to zapytać. Postanowiłam więc obejść ten temat dookoła. 

- Nie masz dziewczyny?

Pochylił głowę. Na jego ustach zamajaczył uśmiech, który Edgar szybko starł ręką, abym go nie widziała. Cóż, to, co widziałam, było moje.