အပိုင်း (၂၅)

384 32 0
                                    

ကျိုးချန်းကျီနှင် ကျောင်းလင်တို့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး သုန်မှုန်စွာကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ကြသည်။ ထိုအခါ အခန်းထဲမှ လေထု မှာတစ်မျိုးတစ်မည် ထူးဆန်းလို့လာခဲ့တော့သည်။

ချန်ထျန်းယို မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

"ဘာလို့စကားမပြာကြတာလဲ"

"စီနီယာ အမကျောင်း ဂုဏ်ယူပါတယ်"

"စီနီယာ မောင်လေး ဂုဏ်ယူပါတယ်"

ကျောင်းလင်နှင့် ကျိုးချန်းကျီတို့ အတူတစ်ကွပြောလိုက်ကြသည်ကို ကြားပြီး သူတို့၏ မျက်နှာများပို၍ ပင် အရုပ်ဆိုးလာကြသည်။

"နင်ကဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"

"စီနီယာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"

လူနှစ်ယောက် ‌နောက်တစ်ကြိမ် အတူတူ မေးလိုက်ကြသည်။ သူတို့အားလုံး၏ စိတ်ထဲတွင် အခြားတစ်ဖက်က သူတို့ကို အရှက်ခွဲနေသည်ဟုထင်နေခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အခြားတစ်ဖက်က အဆင့်ချိူးဖျက်တက်သွားခဲ့ကာ ထိုလူက သူ့တို့ကို လာဂုဏ်ပြုခြင်းမှာ အရှက်ခွဲခြင်းပင်မဟုတ်ဘူးပေလော။

*ဘာလို့ တစ်ယောက်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဂုဏ်ပြုနေကြတာလဲဟ။*

ချန်ချင်းချင်းနှင့် ချန်ဟောက် တို့ ဤမြင်ကွင်းကိုကြည့်‌နေကြကာ ချန်ချင်းချင်းက လွှတ်ကနဲ့ မေးလိုက်မိတော့သည်။

"ရှင်တို့နှစ်ယောက်စလုံး အဆင့်မတက်သွားဘူးလား"

ထိုမေးခွန်းအားကြားရပြီးသောအခါ ကျောင်းလင်နှင့် ကျိုးချန်းကျီတို့ ကြက်သေသေသွားခဲ့သည်။ ထိုနှစ်ယောက်၏ မျက်နှာတွင် မယုံနိုင်ခြင်း၊ အံ့ဩခြင်း၊ ကြောင်အနေခြင်းများစွာ ရှိလို့နေတော့သည်။

"ကောင်းကင်ဘေးဒုက္ခက စီနီယာအမ ကျောင်းကြောင့်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလား ကျွန်တော်က ဘာတစ်ခုမှ အဆင့်မတက်ခဲ့ပါဘူး" ကျိုးချန်ကျီက အလျှင်အမြန်‌ပြောလိုက်သည့်စကားက ချန်ထျန်းယို၏ မျက်နှာကို ကြည့်ရဆိုးသွားစေသည်။

"ငါလည်းမဟုတ်ဘူး" ကျောင်းလင်သူမ၏ ခေါင်းကိုခါယမ်းလိုက်ကာ မျက်နှာမသာယာဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ဂန္တဝင်စနစ်Donde viven las historias. Descúbrelo ahora