ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၆၇) လိမ်ရဲတယ်ပေါ့

အခန်း (၆၇) လိမ်ရဲတယ်ပေါ့

လုကျိုးက တင်းမာနေသည့်မျက်နှာထားဖြင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားတော့သည်။

ကျောင်းယွဲ့က နိုးနေပြီဖြစ်သော်ငြား အိပ်ရာထဲတွင် လှဲနေသောကြောင့် အားနည်းနေပုံရသည်။ ယခုအချိန်တွင် လှုပ်ရှားဖို့က သူမအတွက် ခက်ခဲသည့်စမ်းသပ်ချက်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်နေပုံရသည်။ သူမ၏ ကျင့်ကြံမှုအခြေခံက ချိပ်ပိတ်ခံလိုက်ရပြီး ဗြဟ္မာ့သားချော့တေး၏ ညှဉ်းပန်းမှုကို ခံခဲ့ရ၏။ သူမအသက်ကို ထိန်းထားနိုင်သည်ကပင် ကောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ ခိုင်မြဲသောအုတ်မြစ်ကြောင့် အသက်ရှင်လျက် ရှိနေနိုင်တာပဲဖြစ်သည်။

လုကျိုးက စားပွဲဆီ လျှောက်သွားပြီးနောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချကာ ကျောင်းယွဲ့ကို ကြည့်လိုက်တော့သည်။

သစ္စာရှိမှု= ၁၀ ရာခိုင်နှုန်း

ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ လုကျိုးက သူ့ဘာသာသူ တွေးလိုက်၏။

ကျောင်းယွဲ့သည် သူမဘေးရှိ ဆရာ့ကို မြင်သောအခါ မျက်နှာကချက်ချင်းဖြူရော်သွားသည်။ သူမ၏ သွင်ပြင်နှင့် အခြေအနေကို စိတ်ထဲမထားဘဲ အိပ်ရာပေါ်မှ အမြန် ဆင်းလိုက်ရာ အားနည်းနေသော ခြေထောက်များကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျလုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။ ကံကောင်းသည်မှာ ရှောင်ယွမ်အာက သူမကို အချိန်ကိုက် သွားပွေ့လိုက်၏။

“ရှစ်စွင်း ဒီတပည့်က အမှားလုပ်ခဲ့မိမှန်း သိနေပါပြီ။ တပည့်မှားခဲ့မှန်း သိပါတယ်” ကျောင်းယွဲ့သည် အရိုအသေပေးလျက် ဆင်ခြေဆင်လက် ပေးတော့သည်။

ကျောင်းယွဲ့က ဆက်ပြောနေချိန် လုကျိုးက လက်ကာပြကာ ထူးမခြားနား ပြောလိုက်၏။

“တော်လောက်ပြီ”

ကျောင်းယွဲ့က သူ့ကို နောင်တရိပ်တို့ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ အကြောက်တရားအနည်းငယ်လည်း ရောထွေးနေ၏။

ကျောင်းယွဲ့က မရှင်းပြရသေးခင် လုကျိုးက ပြောလိုက်၏။

“မင်းကို ဘယ်သူက အတင်းခေါ်သွားတာလဲ”

ကျောင်းယွဲ့သည် အမှားတစ်ခုလုပ်မိတာကိုသိသည့် ကလေးတစ်ယောက်ပမာ ခေါင်းခါလိုက်၏။ ရွှေနန်းဥယျာဉ်တောင်၏ လူဆိုးဟူသော ဂုဏ်သိက္ခာမျိုးတောင် ရှိမနေပေ။ သူမက ညင်သာစွာ ပြောလိုက်တော့သည်။