ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၉၇) ချိုင့်ဝင်နေသော အရိုးများ

အခန်း (၉၇) ချိုင့်ဝင်နေသော အရိုးများ

ထျန်းကျန့်မြစ်တွင် ဖြစ်သည်။

လုကျိုးနှင့်ကျန်သည့်သူများက လျှိုများကို ကျော်လွန်လာသည့်နေရာသို့ ရောက်သွားကြပြီးနောက် ပြိုလဲပျက်စီးနေသောခြံဝင်းတစ်ခုထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

တင်းဖန်ချိုး၏တပည့်နှစ်ဦးက လက်မြှောက်လိုက်ပြီးနောက် ခြံဝန်းတံခါးကို ဖွင့်ရန်အတွက် စွမ်းအင်များကို ထုတ်လိုက်၏။ ပြီးနောက် အထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွားတော့သည်။

တင်းဖန်ချိုး၏ တပည့်များထဲမှ တစ်ဦးကပြောလိုက်သည်။

“ရှစ်စွင်း ဒါက ဆုံနေကြနေရာပဲ။ ဆရာကိုယ်တိုင်လာတယ်ဆိုတော့ သူတို့တွေ နှောင့်နှေးရဲမှာ မဟုတ်ဘူး”

တင်းဖန်ချိုးက ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။

တပည့်နှစ်ဦးက ခုံတစ်လုံးကို အမြန်ရှာလိုက်ပြီးနောက် ယိုင်တိယိုင်နဲ့အိမ်ရှေ့တွင် ခုံကို ချထားလိုက်၏။

ရှောင်ယွမ်အာက ယင်းကို မြင်သောအခါ သူမက ပြောလိုက်တော့သည်။

“ကျွန်မလည်း အဘိုးအတွက် ခုံတစ်လုံး သွားရှာပေးမယ်”

ရှောင်ယွမ်အာထွက်သွားပြီးနောက် တင်းဖန်ချိုးက သာမန်ကာလျှံကာမေးလိုက်၏။

“မင်းကို အခက်တွေ့အောင် ငါ ဘာကြောင့်မလုပ်လဲဆိုတာ မင်းသိလား”

“အိုး” လုကျိုးက မုတ်ဆိတ်သပ်ပြီး ဘာမှမပြောပေ။

တင်းဖန်ချိုးက ဆက်ပြောလိုက်၏။ “ငါ အဲဒီလို လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီကောင်မလေးက ငါ့ကို ဆန့်ကျင်ဖို့ တေးထားမှာ သေချာတယ်”

ထင်သည့်အတိုင်းပင် တင်းဖန်ချိုးက ရှောင်ယွမ်အာကို လိုချင်နေတာပဲဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ပြောကြားချက်က တစ်စုံတစ်ခုပေါ် အခြေခံနေမှန်း လုကျိုးသိသော်ငြား သူက ဆိတ်ဆိတ်သာ နေနေ၏။

ယင်းကို တွေ့သောအခါ တင်းဖန်ချိုးက လှည့်ထွက်သွားသည်။

ကျန်သည့်တပည့်များက လုကျိုးထိတ်လန့်ပြီး ဆွံ့အသွားတာဟု တွေးနေကြသည်။ သူတို့က ခေါင်းခါလိုက်ကြတော့၏။