ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၇၁) အခုထွက်ပြေးဖို့အတွက် သိပ်နောက်ကျသွားပြီလား

အခန်း (၇၁) အခုထွက်ပြေးဖို့အတွက် သိပ်နောက်ကျသွားပြီလား

သူတို့သည် တည်းခိုဆောင်မှ ထွက်ပြီးနောက် မြင်းလှည်းဖြင့် ယူနန်မြို့အရှေ့အရပ်ဆီသို့ ဦးတည်သွားတော့သည်။

လမ်းခရီးတစ်ဝက်တွင် ကျန်းအိုက်ကျန့်က သူတို့လမ်းကို တားလျက် လက်တစ်ဖက်တွင် ဓားတစ်လက်ကို ကိုင်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်တွင် စားလက်စသစ်တော်သီးကို ကိုင်ထားပေ၏။ သူက မြင်းလှည်းဆီသို့ လျှောက်လာလျက် စိတ်ကြီးဝင်သော အပြုံးမျိုးဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“ဆရာကြီး ကျွန်တော်လည်းလိုက်မယ်”

ကျောက်ရှောက သူ့မျက်နှာထက်တွင် ဇဝေဇဝါဖြစ်သည့်အမူအရာပေါ်လာကာ မေးလိုက်တော့၏။ “ညီငယ်လေး ငါတို့တွေက လူဆိုးကို သွားဖြေရှင်းကြမှာ။ မင်းမကြောက်ဘူးလား”

“ကျုပ်ကြောက်တာပေါ့။ ကြောက်လွန်းလို့ သေတော့မလို ခံစားနေရတာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီမှာ ဆရာကြီး ရှိနေတယ်ဆိုတော့ စိုးရိမ်စရာမလိုဘူး” ကျန်းအိုက်ကျန့်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။

လုကျိုးက မုတ်ဆိတ်သပ်လျက် မေးလိုက်သည်။

“မင်း သတင်းရလာလား”

ကျန်းအိုက်ကျန့်က ပြုံးရုံသာပြုံးလိုက်သည်။ သူက အရှက်မဲ့ပြီး ပရိယာယ်များသူဖြစ်သော်ငြား သတင်းအချက်အလက်ရအောင်ယူသည့်နေရာ၌ အရည်အချင်းအမှန်တကယ်ရှိသည်။

လုကျိုးက ကျန်းအိုက်ကျန့်သည် သတင်းရအောင်ယူနိုင်သရွေ့ သူ၏ သတင်းအချက်အလက် ရယူသည့် နည်းလမ်းကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူက ကျန်းအိုက်ကျန့်ကို မြင်းလှည်းပေါ်တက်လာရန် အချက်ပြလိုက်ပြီးနောက် မြင်းလှည်းကို ခရီးဆက်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။

ကျန်းအိုက်ကျန့်က ရှေ့ကို ကြည့်ပြီးနောက် လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်၏။

“နန်းတော်က တစ်စုံတစ်ယောက် ဒီကို ရောက်နေတယ်”

ထိုစကားကို ကြားသောအခါ လုကျိုးက ဆိတ်ဆိတ်နေလျက် သူ၏ မုတ်ဆိတ်ကို ပွတ်လိုက်သည်။

ကျန်းအိုက်ကျန့်က ဆက်ပြော၏။

“နန်းတော်ကလူက အထွတ်အမြတ်ယဇ်ပလ္လင်ရဲ့ အဖြစ်အပျက် နောက်ကွယ်က ကြိုးကိုင်တဲ့သူဖြစ်မယ်။ သူတို့ရဲ့ အစီအစဉ်ကို ဆရာကြီးဝင်ရှုပ်တာကို သူတို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေမှာ သေချာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ နက်နဲတဲ့ ကျင့်ကြံဆင့်ကို ဘေးချိတ်ထားဦး။ သူတို့တွေ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်မကျေမနပ်ဖြစ်ဖြစ် ဝါရင့်ဗုဒ္ဓကိုယ်တော် တစ်ပါး ကို တိုက်ခိုက်လိုက်မယ်လို့ ကျွန်တော်မထင်ဘူး”