[ 𝑰'𝒎 𝒊𝒏 𝒑𝒂𝒊𝒏...𝑴𝒂𝒔𝒕𝒆𝒓! ]

𝐏𝐚𝐫𝐭 𝟕𝟖🍷

[۳۰ دقیقه قبل|بیمارستان|یونگی و تهیونگ]

یونگی:وقتی آمارت رو دادم اونوقت میفهمی که توی بیمارستان مخ زنی جواب نمیده...

هوسوک نگاه بُرنده ای به یونگی انداخت و گفت؛

هوسوک: چته تو؟! بجای این کار ها یکم بشین به کار های خودت فکر کن که زندگی مون رو سیاه کردی.

حرف هایش را مستقیم به یونگی زد و به دنبال دخترک از اتاق خارج شد.

حرف هوسوک در ذهن یونگی تکرار میشد...

حرفش حقیقتی بود که یونگی توان انکار کردنش را نداشت.

پشیمان بود؟!

مگر میشد پشیمان نباشد...وقتی طعم از دست دادن معشوقه را چشید.

تمام این یک هفته به کار هایش فکر کرده بود...به کار هایی کورکورانه که تهیونگ اولین قربانی اش بود اما رفته رفته معشوقه اش هم قربانی شد.

وقتی با خودش فکر میکرد، می فهمید که تهیونگ هم تقصیری نداشت...از بابت دور کردن جیمین از او، تقصیری نداشت.

اما تمام تقصیر ها هم گردن یونگی نبود...بود؟!

دقایقی بعد با شنیده شدن اسمش از دهان تهیونگ به خودش آمد.

تهیونگ: یونگی؟!

بعد از مدت ها تهیونگ اسمش را به زبان آورد...به یاد می آورم که "عوضی" خطاب میشد اما چه شده بود که آن دوران ها تمام شد؟!

یونگی نگاهی به تهیونگ انداخت؛

تهیونگ: کاریش نداشته باش...اون دختر کاری نکرده.

یونگی سری به معنای تایید حرفش تکان داد و به سمت صندلی ای که مدتی قبل رایلی روی آن نشسته بود، رفت.

روی صندلی جا گرفت و سرش را به سمت بالا گرفت و چشم بست.

تهیونگ: میشه کمکم کنی؟!

با شنیدن صدای تهیونگ چشم باز کرد و به او خیره شد.

مسیر نگاهِ تهیونگ را دنبال کرد و به دست و پای بسته اش رسید.

قبل از هر چیز نگاهی دوباره به چشمان غم زده تهیونگ انداخت.

چشمانش پر از درد بود...طوری که یونگی هم حس میکرد.

یونگی آرام سر تکان داد و شروع به باز کردن دست و پای تهیونگ کرد.

بعد از باز کردنِ دست و پاهایش، به او کمک کرد تا جا به جا شود روی تخت به حالت نشسته در آید.

با جا به جا شدن بدنش از شدت درد "هیس"ی کشید. ساعت ها در همان حالت به تخت بسته و بدنش بخاطر بی تحرکی خشک شده بود.

تهیونگ بی دلیل آرام بود...شاید چون کاری از دستش بر نمی آمد.

اما درون مغزش جنگ بپا بود...تمام تلاشش را میکرد که دست و پای آزادش به فرمان مغزش برای صدمه زدن به خودش یا کسی به حرکت در نیاید...و این، سخت ترین کاری بود که تهیونگ برایش تلاش میکرد.