[ 𝑰'𝒎 𝒊𝒏 𝒑𝒂𝒊𝒏...𝑴𝒂𝒔𝒕𝒆𝒓! ]

𝐏𝐚𝐫𝐭 𝟕𝟗🍷

بالاخره زمان رهایی فرا رسید...

زمان رهایی تهیونگ از بیمارستان...هر چند با کمک دکتر فاستر.

جین و جیمین برای همراهی تهیونگ به بیمارستان رفته بود.

درحینی که جین کار ها ترخیص تهیونگ را انجام میداد، جیمین با لبخندی مصنوعی به تهیونگ در پوشیدن لباس هایش کمک میکرد.

لبخندی که در صورت داشت فقط و فقط بخاطر تهیونگ بود...اما تهیونگ از حقیقت ماجرا باخبر بود...از دل شکسته ی جیمین با خبر بود.

اصولا انسان ها سعی میکنند بغض نکنند...گریه نکنند...فریاد نکشند...
اما در آن لحظه جیمین سعی میکرد لبخند بزند...بخنند...و شاد باشد...هر چند مصنوعی!

تهیونگ ثانیه به ثانیه حرکات جیمین را زیر نظر داشت...
از لبخند های مصنوعی اش گرفته تااا لرزش دست هایش.

رفیقش زیر فشار بود‌..‌.همانند خودش.

بالاخره کار ترخیص تمام شد و تهیونگ از زیر نظر گرفتن رفیقش، دل کَند.

جین و جیمین جلو و تهیونگ روی صندلی عقبِ ماشین جا گرفت.

بعد از چند ثانیه، جین نفس عمیقی کشید و ماشین را به حرکت در آورد...اما به مقصد کجا؟!

خانه ی خودش یا تهیونگ؟

البته فرقی نمیکرد چون در هر صورت تهیونگ را نباید تنها می گذاشت.

اما برای تهیونگ فرق داشت...برای تهیونگی که هر ثانیه دلتنگ بوی معشوقه دلشکسته اش بود، فرق میکرد.

آن عمارت مخصوص خودش و کوک بود...پر از خاطرات خوب و بد از خودش و کوک بود...

هر چند اکنون دیوار های عمارت پر شده بود از صدای ناله های دردناک کوک اما زمانی صدای خنده های پسرک گوشه ،گوشه ی عمارت را در بر گرفته بود.

تهیونگ تا کنون حرفی بر زبان نیاورد بود اما این بار با دیدن مسیر دهان باز کرد؛

تهیونگ: برو عمارت...جین!

جین از اینه ماشین نگاه نگرانی به تهیونگ انداخت...تهیونگی که کِز کرده، سرش را به شیشه ی ماشین تکیه داده بود و به خیابان ها نگاه میکرد.

جین: ولی بهتره بریم خونه ی خو...

تهیونگ: خواهش میکنم جین!

با شنیدن صدای تهیونگ دیگر حرفی بر زبان نیاورد...لحن تهیونگ پر بود از خواهش...درد...نیاز.

پس حرفی برای گفتن نمی ماند.

بدون هیچ مخافتی مقصد را به عمارت تغییر داد.

تهیونگ از پشت شیشه به خیابان ها و انسان های اطراف خیره بود...به انسان هایی که با بی محلی از کنار یکدیگر عبور میکردند بی توجه به انکه ممکن است هر کدامشان نقشی در آینده ی دیگری داشته باشند...