ÇETE [gay]

21. (Barlas)

Bahçedeki çardakta otururken gözü arada kapıya kayıyordu. Ömer'in okuldan dömesini bekliyordu.

Onun hayatında olduğu son üç yılda daha fazla gülümsemeye başlamıştı. Daha fazla çocuk gibi hissediyordu. Kardeşleri bu ani değişimine şaşırsalarda Barlas'ın, Behsat gibi soğuk revane olup çıkmamasına sevinmişlerdi.

Kapıdan içeri giren bedenle ayağa kalktı içinde anlamsız bir heyecan oluşurken gördüğü şeyle kaşlarını çattı. Ömer'in bir kolu alçıdaydı ve askıda duruyordu. Yinede yüzünde gamzelerini ortaya çıkaran güzel bir gülümseme vardı.

Barlas elindeki kitabı bırakıp hemen yanına koştu çatık kaşlarıyla koluna bakıp "ne oldu sana?" Dedi sonra dişlerini sıktı "kim yaptı bunu?" Dedi.

Ömer kafasını iki yana sallayıp "okulda merdivenlerden düştüm. Endişelenmene gerek yok" dedi.

Barlas, Ömer'in yüzünü elleri arasına alıp baş parmağını bastırarak gözünün altında gezdirdi ve sararıp morarmaya başlamış izi açığa çıkardı. Alınmış gibi yüzüne bakıp "hani sadece baban dı?" Dedi.

Ömer bakışlarını kaçırıp "öyle zaten" dedi, Barlas ellerini çekip "yalancı. O, diğer korumalarla birlikte Nesrin ablama yardıma gitti. Bir hafta rahat olacağını düşünmüştüm" dedi.

Ömer sağlam eliyle Barlas'ın kolunu tutup "gerçekten merdivenlerden düştüm Barlas. Güvan bana sorun yok" dedi ama Barlas tek bir kelimeye inanmamıştı.

****

Siyah araba geldikleri sokakta adeta parlıyordu. Barlas kendi camını yavaşça indirip güneş gözlüklerinin arkasından bir apartmanın önüne oturmuş yüksek sesle kahkaha atarak ve yoldan geçenleri rahatsız ederek eylenen arkadaş gurubuna baktı.

Ömer'in peşine taktırdığı adamlar olmasa Ömer'e daha doğrusu bütün mahalleye musatllat olan bu şerefsizlerden haberi olmayacaktı.

Bu pisliklerin bilmediği şeyse bu mahalle ve çevresindeki diğer bölgeler mafyaya aitti. Yani buradaki bütün insanların hayatları Barlas'a ait sayılırdı.

Şoföre kısa bir bakış atıp "Burda bekle" dedi ve rahat bir tavırla arabadan indi. Kendisine öğretilen şeyleri ilk kez uygulayacaktı. Eve gittiğinde Behsat abisine birini öldürdüğünü söylese abisi ne yapardı acaba.

Etrafındaki insanlar özelliklede hedefi olan serseri gurubunun bakışları ona çevrilmişti. Böyle bir mahallede yeni kıyafetlerle dolaşan biri ilgilerini çekmiş olmalıydı.

Serseri gurubuna yaklaştığında hepsi ayağa kalkmıştı. Sakin bir şekilde gözlüğünü çıkarıp "çete üyesi misiniz yoksa belirsiz mi?" Dedi, kendisine sorgular şekilde bakarken histerik bir şekilde güldü. İkiside değillerdi hatta bunlardan haberleri bile olmayan "sıradan" insanlardı.

Saçma bir saç kesimi yüzünden kafasının üzerinde bir kafa daha varmış gibi duran biri öne çıkıp "sen kimsin lan, bizim mahallemize gelip bize artistlik taslıyorsun!" Dedi.

Barlas çocuğun yüzüne boş boş bakıp kafasını yana yatırdı onlarla konuşmak bile anlamsızdı.

Çocuğu geriye itip ceketinin altına sakladığı silahını çekip çocuğun kafasına dayadı. Etrafından bir kaç çığlık koptu. Bazı kadınlar bu duruma alışık gibi hemen çocuklarını içeriye alıp kapılarını kapattı.

Silah çektiği çocuklar dehşetle ona bakıyordu. Hiç birinin ölümle kumar oynayacak cesareti yoktu, yanlarında taşıdıkları çakılar sadece göz korkutmak içindi.

Barlas için önündeki çocuklar sadece bir avuç çöpten ibaretti. Onların ölümü dünyaya hiç bir şey vermez yada almazdı. Önemli olan tek şey kendisinin ne istediğiydi. Kendi bölgelerin içindeyse kimin yaşayıp öleceğine o karar verirdi.