RECA

25. Bölüm

Selam güzellerim... Nasılsınız?

Evime döndüm ve bu haftayı tamamen buraya ayırmak istiyorum. Bütün kitaplarıma bölüm atmak hedefim. Ve artık hobi olarak yazmaya karar verdim. Kitabım çıktıktan sonra burayı bir iş olarak görüyordum ama bu düşüncemin yanlış olduğunu fark ettim. O yüzden sadece hobi olarak kalacak benim için burası. O yüzden sınır falan da koymuyorum dilediğiniz gibi oy verip yorum yapabilirsiniz. Yapmanız tabi ki beni çok mutlu ve motive eder ama bunun için size sınır koymayacağım.

Birde şunu açıklamak istiyorum sizlere. Ulaş evet fazla kıskanç biri, ve Aymira da kararsız. Yorumlarda görüyorum ikiliye çok kızıyorsunuz. Haklısınız da , bunu düzelteceğim. Sadece biraz zamanı var. İkisinin de kendinde onarması gereken huyları var . Ve ikisini de yeri geldiğinde daha olgun, daha sağlıklı olduğunu göreceğiz. Hep böyle devam edeceğini sanmayın lütfen. Değişimler olacak, tabii ki bir anda bambaşka bir insana dönüşmeyecekler ama kötü olan taraflarını yavaşça iyileştirecekler.

Açıklamamı yaptığıma göre bölüme geçebilirsiniz güzellerim. Sizi seviyorum:)

Aymira ile birlikte herkes sesin geldiği yöne doğru bakarken, o duyduğu sesin gerçek olup olmadığını sorguladı. Kahretsin! Bu olamazdı ki, arkasını döndü ve tanıdık olan gözlere baktı tedirgin bir ifadeyle. Ulaş elini Aymira'nın elinden çekti. Bunu sırf sevdiği kadın zor durumda kalmasın diye yaptı. Çünkü Aymira babasının karşısında epey tedirgin duruyordu. Eğer burada herkesin içinde,ya da yalnızken onun kalbini kırarsa Ulaş kendine engel olamayabilirdi. Babası dâhi olsa sonuna kadar sevdiği kadını Korur arkasında dururdu. Kendini oluşacak olan her türlü soruna karşı hazırladı. Kendi ailesi biliyordu Aymira ile olan ilişkisini. Annesi de babası da ona bu konuda saygı duymuşlardı. Peki ya Aymira'nın ailesi? Onlar onu isteyecekler miydi? Bu düşünce ile yerinden atıldı Ulaş. Ama Aymira ondan önce davranarak babasına doğru ilerledi.

" Babacığım," diye başladı söze ilk önce. Bilirdi ki babası ters bir şey demez ,onu kimsenin yanında rencide etmezdi. Ama yinede çekiniyordu Aymira. " Yalnız konuşalım mı?" Babası kızının çekingen haline bakıp ardından arkasında dikilenlere baktı. Ali , Merve ve abileri Ulaş bey. Ali'yi de Merve'yi de pek severdi, masum iyi yüreklilerdi. Ulaş beyi pek tanımaz bilmezdi. Ama arkasından konuşulanları çok duymuştu. Herkes onun ne kadar efendi,ne kadar mert bir adam olduğundan bahsederdi. Birde o adamı gözünden tanırdı. Birkaç saniye yetmişti olayı anlamasına. Kızına seslenmeden birkaç dakika öylece durmuş ve onları izlemişti. Kızı küçük değildi, elbette hayatına birileri girecek, aşık olacaktı. Ama görmek yine de onu kıskandırmış ve gücendirmişti. Niçin gelip ona söylememişti ki? Eğer ciddi düşünüyorlarsa onları desteklerdi, arkalarında durdurdu.

" Konuşalım kızım." dedi ve kızını da önüne alarak ilerlemeye başladılar. Aymira hemen o kısacık saniyede Ulaş'a bakıp gözleri ile bir şeyler anlatmaya çalıştı. Ardından babasını takip edip onlardan yaklaşık on masa kadar ileri gidip iki kişilik ahşap masaya oturdular karşılıklı.

" Seni dinliyorum güzel kızım." dedi. Kızının yüzünde ki gergin ifadeyi görebiliyordu. Amacı onu korkutmak değildi ki. O hiçbir zaman çocukların ondan korkmasın diye uğraşmıştı. Korkulan bir baba değil sevilen ve arkadaş olarak görülen bir baba olmayı istiyordu. Ama şimdi bakıyordu da bunu pek becerememişti. Nerede hata yapmıştı da kızı ondan korkuyordu?

" Baba ben nereden başlasam bilmiyorum, şu an çok utanıyorum. Kendimi suçlu hissediyorum." Daha fazla dayanamadı ağlamaya başladı genç kız. Çok utanç duyuyordu, sadece babası değil, babasının çok samimi olduğu iki arkadaşı daha görmüştü onları. Yanlış bir şey yapmamıştı ama yine de düşünmeden edemiyordu babasının yüzünü yere eğmemişti değil mi?