RECA

9. Bölüm

Bölüm şarkısı : Demet Evgar - Fark etmeden

Sınır : 300 Yorum

Keyifli okumalar...

Artık zamanı gelmiş miydi? Kaçmak yoktu. Her şey bir bir ortaya çıkacaktı. Peki ya sonra? Sonra ne olacaktı? Bunları düşünmek beni yoruyordu. Bakışlarımı ondan çekip boşluğa dikerken, onun bakışlarının altında ezildim. Benden bir cevap bekliyordu. Ama ben kelimeleri nasıl toparlayıp konuşacağımı bilmiyordum şimdi.

" Seni dinliyorum Mira."Dedi sabırsız bir sesle. Titrek bir şekilde nefesi içime çekip ona döndüm.

" Peki ben sana istediğin cevabı verdikten sonra ne olacak? Ne değişecek ki hayatımızda? Her şey eskisi gibi devam edecekse eğer, lütfen yapma Ulaş. Yine beni görmezden mi geleceksin?" Dedim acı içinde. Açık açık dile getirdim içimi kemiren soruları. Ulaş başını dikleştirip boğazını temizledi.

" Ben seni hiçbir zaman göremezlikten gelmedim Mira. Bu saatten sonra cevabın her ne olursa olsun zaten hiçbir şey eskisi gibi olamayacak. Dilin itiraf etmese de beden dilin, gözlerin her şeyi açıklıyor." O son derece netti. Pekala ben de net olacaktım o zaman.

Gözlerimi kapatıp uçuruma doğru adım atmaya başladım. Rüzgarı hissedebiliyordum. Tenime çarpıyor, beni korkularıma itiyordu. Sona yaklaştığımı biliyordum. Uçurum tam önümdeydi. Şimdi ya düşüp cenetti yaşayacaktım, ya da cehennemi.

" Ben seni seviyorum." Dedim sonunda. Kısık bir sesle konuşup ardından hemen başımı eğip dudaklarımı dişlerimin arasına alıp ezmeye başlamıştım. Ona şu an  bakamıyordum. Ses seda yoktu ondan. Ardından onun ayaklandığını gördüm. İki adımda tam önümde durup dizlerinin üzerine çökerek eğildi ve bir elini bacağıma koyarken diğer elini çeneme koyup başımı kaldırdı.

" Bunca zaman neden kaçtın ki benden? Kendimi görünmeyen yaratık gibi hissettim hep. Sen benden kaçtığında. Oysaki benim gözlerim hep seni arıyordu. Bunca zamanı çaldın benden, bizden."Dedi hem mutlu olmuş hemde haklı olarak bizden çaldığım zamanın hesabını soruyordu.

Ama tek suçlu ben değildim ki.

" İmkansızdı çünkü. Ben senin tavırlarını hep yanlış anladım. Çoğu zaman o kaşların hep çatık geziyorsun. Beni gördüğünde yüzüme bile bakmayınca kendimi yüzsüz gibi hissetmemek için ben de sana bakmıyordum. Sen bilmezsin ama ben de içimde çoğu kez sana küsüp dayanamayıp geri barıştım. Bazen çok kızdım, bazen aşırı aşırı sevdim. " Kendimi küçük bir kız çocuğu gibi hissediyordum. Sanki yuvasız kalmış bir çocuğun yuvaya verilmesi gibi.

" Bunların hepsi gerimizde kaldı artık. Bu saatten sonra ikimiz de birbirimizden sorumluyuz. İstersen şimdi elinden tutup bizimkilere söyleyelim. Hiç kimseden saklamayalım. Onca ay, gün senden ayrı kalmışken şimdi her bir dakikanın bile acısını çıkarmak istiyorum. " Elimi sıkı sıkı tutmuştu. Ne hissedeceğimi asla bilmiyordum. Bütün duygularım birbirine karışmıştı sanki. Tek yapmak istediğim ayaklarımı yere vura vura mutluluktan ağlamaktı.

" Yok hayır. Şimdi olmaz, söylemeyiz kimseye. Hem daha ben tam anlamadım ki. Rüya gibi sanki." dedim titrek bir nefes verirken. Allahım tüm bu olanlar gerçek miydi? Fark ettim ki, ben bu zamana kadar Ulaşın gerçek yüzünü görmemişim. O hep soğuk bakan adam şimdi şefkatle bakıyordu. Beni sevdiğini söylüyordu, bunu iliklerime kadar hissettirmişti bakışları ile. Düşününce bile karnımda ki o tatlı ağrı kendini çok hemen belli ediyordu.

" Tamam. Şimdi her şey senin istediğin gibi gizli kalsın." Dedi anlayış göstererek. Yüzümde ki gülümsemeyi silmeden başımı salladım hızlıca. Elim hala onun avucunun içindeyken Mervenin ayak seslerini duydum. Yine söylene söylene yukarı çıkıyordu. Panik anına kapılıp ayağa kalktım hızlıca. Ulaş da anlayarak doğrulup kendi yerine geçti. O gayet rahatken ben stresliydim. Sanki nefes alsam insanlar anlayacaktı. Tabii ki de bilmelerinden korkmuyordum. Bu farklı bir şeydi. Sadece şimdi bilmesinler. Daha aynanın karşısına geçip bunu kendime tekrar edecektim.