RECA

12.Bölüm

Sınır : 700 yorum

Bölüm şarkısı :  Cem Adrian - ben seni çok sevdim

Keyifli okumalar güzellerim..

Boyumdan büyük bir aşkın ateşine düşmüştü ruhum. Bu aşk öyle ağır geliyordu ki bana, korkuyordum. Çok korkuyordum. Kalbimin bütün odaları Ulaşa aitti.

Ben her şeyimle ona aittim.

Şimdi aramızda kilometrelerce uzaklık vardı. Ama aklım da kalbim de hep onunla doluydu. Kaç gün olmuştu o gideli? En fazla beş altı gün. Günler öyle uzun geliyordu ki bana, sanki o saliseler bile saatlere eş değerdi. Sadece bir kere aramıştı, onun haricinde de iki defa mesaj atmıştı. Biliyorum çok yoğundu, ama ben de özlüyordum. Eskiden de ağırdı bu duygular ama şimdi onunla birken daha zordu.

" Aymira bahçeye çıkalım mı? Bu odada çok bunaldım." Ali'nin sesiyle birlikte tamamen ona dönüp gülümseyerek başımı salladım.

" Tabii olur çıkalım, ama öncesinde şu hırkanı giydirelim de üşüme." Diyip kapısına doğru birkaç adım atıp kapının arkasında ki siyah hırkayı alarak onun yanına geldim. Dizlerimin üzerine çöküp onun hırsını giydirdiğimde Ali'nin dalarak bana baktığını gördüm. Kaşlarımı kaldırıp sorarcasına ona baktım.

" Bir şey mi oldu? Niye öyle bakıyorsun?" Diye sordum ince bir sesle. Omuzunu çekti kendine doğru ardından umutsuzca bıraktı.

" Eskisi gibi değiliz seninle. Önceden bir sen görürdün beni, şimdilerde hiç görmüyorsun bile." Dedi alınmış bir sesle. O an gün yüzüne çıkan vicdanımla yüz yüze geldim. O kadar haklıydı ki, bir şey diyemedim. Birkaç saniye sessizliğe sığınırken o benden bir cevap bekliyordu.

" Olur mu öyle şey Ali, sen yanlış anlamışsın. " Ona yalandan gülümsemedim, ya da bunu istiyerek yapmadım ama onun da inanması lazımdı.

" Bana ilk defa yalan söylüyorsun." sözleri ben de bir bıçak etkisi yaratıp beni yaralarken büyük bir ikilemde kalmıştım. Ali'ye gerçeği söyleyemezdim, onun haricinde de söylediğim her şey yalan olurdu zaten.

" Ali, şimdi değil. Lütfen bana anlayış göster olur mu? Söz veriyorum bazı şeyler yerine bir otursun ilk sana söyleceğim." Dedim bu sefer gerçekten içten bir gülümseme ve samimiyetle. Ali başını salladı olumsuzca.

" Söyleme, neden mutsuz olduğunu duymak istemiyorum. Zaten ne yapabilirim ki senin için? Hiçbir halta yaramıyorum. Aptal gibi bu sandalyede, bu odada hayatımı çürütüyorum!" Öfkeyle sesini yükseltti, ellerim her an onu korur gibi iki yanında hazırda bekliyordu." Bazen diyorum ki, neden yaşıyorsun Ali? Niye yaşıyorum ben Aymira? Boşa yaşıyorum. "

O konuştukça ben dağıldım. Nasıl sözlerdi bunlar? Ellerim onun başını sardı. Onu kendime çekip, korumak ister gibi başını gögsüme yasladım.

" Bana en çok sen yardım ediyorsun Ali. Gülümsemen bile benim yeniden ayağa kalkmam için bir neden. Ne demek boşa yaşıyorum? Bir daha senden böyle şeyler duymak istemiyorum, lütfen. Hem kendini, hem beni, hemde aileni üzüyorsun." Dedim ılıman bir sesle. Ardından onun başını kaldırıp dolan gözlerini parmak uçlarımla sildim. Ali buruk bir şekilde güldü.

" Aile mi? Gerçekten mi Aymira? Hangi aileden bahsediyorsun sen? Beni görmüyorlar bile. Şunu bir idrak edelim artık. Ben onlar için sadece bir yüküm." Sanki canını acıta acıta kendine bir şeyleri ispat etmeye çalışıyordu. O gerçekten böyle mi düşünüyordu? Ama onun sandığı gibi değildi ki, ailesi onu çok seviyordu.