Min Tha Khin Khat Htan {S-2} {Completed}

{ 82 }Uni

ဦးခက်ထန် ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ဗီရိုထောင့်လေးမှာ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသော်လည်း ကြားနေရတဲ့ တဖောင်းဖောင်း တဖက်ဖက် အသံတွေ ကြောင့် ပြန်နိုးလာရသည်။

မင်းသခင်ခက်ထန်က မျက်နှာ နှစ်ဖက်နဲ့ ဆိုတာကို ငယ်ငယ်ထဲက သိပေမယ့် မြေးရဲ့ အိပ်ယာပေါ်က စကေးကိုတော့ တကယ်လန့်မိသည်။

မြေးရဲ့ ကြမ်းတမ်းမှုတွေ စံချိန်လွန်နေတဲ့ ရွှေချောင်းတွေကို မြင်မိပြန်တော့ ချမ်းဆောင်းဟန်ကို သနားမိတာ အမှန်။

ချမ်းဆောင်းဟန်ရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းတွေ နဲ့ ဆောင့်နေတာက ဒေါသတွေ ဘယ်လောက်တောင် လောင်မြိုက်နေလဲ အသိသာကြီးပင်။

တစ်ချက် တစ်ချက် မင်းသခင်ခက်ထန်ရဲ့ စည်းမရှိ ကမ်းမရှိ လွှင့်ပစ်တတ်တဲ့ အကျင့်ကြောင့် အခုလဲ သုံးပြီးသားကွန်ဒုံးတွေကို အခန်းထဲ ပစ်ချင်သလို ပစ်တဲ့အတွက် ဦးခက်ထန် ရဲ့ ကျုံ့ကျုံ့လေး ပုန်းပြီးထိုင်နေတဲ့ ခြေဖျားနားလေးကို ပက်ခနဲ ပက်ခနဲ သုံးပြီးသား ကွန်ဒုံးတွေ ရောက်ရောက်လာသည်။

ဦးခက်ထန် ထအော်ချင်လိုက်သော်လည်း ကလေးတွေ ရှက်သွားမှာ စိုးရိမ်တာကြောင့် ထ မရ ၊ ထိုင်မရ ထွက်သွားမရ အခြေအနေမှာတင် လုပ်သမျှ ကို ဗီရို နဲ့ နံရံ ကြားက လူတစ်ကိုယ်စာ အဟ လေးထဲမှာ ထိုင်ရင်း ကြည့်နေရသည့် အဖြစ်ပင်။

လူက သာ အိပ်ချင်နေပေမဲ့ မပြီးနိုင် မစီးနိုင် ဘဝ အဆက်ဆက် ငတ်ပြတ်နေတဲ့ မြေးဖြစ်သူရဲ့ ကြိုးစား ပမ်းစား မနားတမ်း စားသုံးနေတဲ့ အသံတွေကြောင့် ပြန်အိပ်မရတော့ဘဲ ဘေးလဲ လှည့်မရတာကြောင့် ကြည့်မြဲတိုင်း ကြည့်နေရသည်။

ဆက်ဆံနေတဲ့ အသံတွေနဲ့တင်ကို လူက အိပ်မရဖြစ်ရတဲ့ အထဲ မင်းသခင်ခက်ထန် ပြောတဲ့ စကားကြောင့် ခေါင်းပါကြီးရတယ်။

"အသံကို ထိန်းမထားနဲ့ အဝ အော်လို့ ရတယ် ဒီအိမ်က အခန်းတွေ အကုန်လုံး အသံလုံတယ် ကျွန်တော်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မကြားဘူး"

မင်းသခင်ခက်ထန် ချမ်းဆောင်းဟန်ကိုပြောပြီးတာနဲ့ အရှိန်တွေက ပိုပြင်းလာတော့သည်။