Seni Bulduğum Şehir | Sadgül

Tekrarlanan An

Songül çalan zil ile kapıya yürüdü masaya son kez göz attıktan sonra. Kapıyı açarken yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. "Hoş geldin sevgilim."

Sadi'nin yüzünde başta olan gülümsemenin solduğunu, mutluluk yerine şaşkınlık ifadesi kapladığını gördü, adamın hafif çatılı kaşlarından ve dudaklarının yarım açılmasından.

Sadi yerinde şaşkınca durmaya devam ederken Songül adamın koluna dokundu. "Kocacığım."

Sadi hafif bir silkelenip arkasına döndü, etrafına bakındı hızla "Ben yine nerede uyuyakaldım acaba?"

Songül adamın sözüne gülümsedi "Sadi ne uyuması, burdasın ya."

Sadi başını geriye atıp gözlerini kapattı, yaşadığı anın rüyadan ibaret olduğunu düşünüyordu hala. "Ben biliyorum bunun devamını ya."

Songül adamın kolundan tutup içeri çekti.
Kapıyı kapattıktan sonra eliyle kendini gösterdi. "Bir bak bakayım hayal miyim gerçek mi?"

Sadi kadının sözlerini duymuyormuş gibi devam etti "Songül beni birazdan menengiç için kaldırmazsın değil mi karıcığım?"

"Ne menengiçi Sadi ya?" Songül ellerini adamın yanaklarına koydu "Gerçeğim ben, gerçek."

Sadi yanağındaki ellerin üzerine koydu ellerini, hafif okşamaya başladı. Kaşları hafif çatılırken anlam veremedi olanlara. "Bir cimciklesene beni."

"Memnuniyetle." Songül ellerini adamın yanaklarından ayırıp kolunu cimcikledi.
Sadi hissettiği hafif sızıyla kolunu tuttu.
"Gerçekten gerçeksin."

Songül sonunda der gibi ellerini birbirine vurdu. "Hele şükür ya."

Songül adamın elinden tuttu, yavaş adımlarla masaya doğru götürmeye başladı.
Sadi yürürken kadını önce baştan ayağa sonra da aşağıdan yukarıya dikkatle süzdü. Üzerindeki askılı zümrüt yeşili elbiseyi daha önce gördüğüne adı gibi emindi. "Ama bu elbise? Nasıl yani?"

Songül adamın karşısında durup gözlerine baktı uzunca " Ne nasıl yani?"

"Senin bu elbisen gerçekten var mıydı?"

"Vardı evet de ben ne demek istediğini anlamıyorum Sadi."

Sadi eliyle elbiseyi gösterdi "İşte benim rüyamda gördüğüm elbise bu."

"Hangi rüyan, ne diyorsun Sadi ya."

Sadi gözlerini kadının anlam veremeyen yeşil gözlerine sabitledi imalı bakışlarını, üzerindeki şaşkınlığı atıp kadına hafif gülümseyerek baktı. "Sence karıcığım?"

Songül'ün çatık kaşları düzgün hale geldi adamın bakışlarıyla "Bununla mı gördün beni? İyi de ben bunu hiç giymedim ki daha önce."

"Bende anlamadım ama demek ki karıma neyin yakışacağını biliyormuşum." Kadının elini baş üstüne getirerek etrafında tur atmasını sağladı Sadi.
"Çok güzel olmuşsun karıcığım."

"Teşekkür ederim kocacığım."

Sadi ellerini karısının belinde birleştirdi yakın olmak isteyerek. Kaşlarını hafif kaldırarak mahçup bir ifade takındı "Ben bir şey unutmadım değil mi Songül? Özel bir gün müydü bugün?"

Songül adamın rahat olması için gülümseyerek iki yana salladı başını. "Hayır değil.  Ben sadece bizim için özel olan bir yeri hep öyle hatırlayalım istedim."

Karısının sözlerine anlam veremedi Sadi, şaşkınca bakmaya devam etti "Anlamadım."

"Sapanca işte." dedi tek nefeste Songül.