Σκοτεινοί Άγγελοι 2

2. Τέρατα με λευκές ρόμπες

Βρισκόμουν μέσα σε μια αίθουσα και στεκούμενος πάνω σε ένα έδρανο παρουσίαζα την έρευνά μου, στο συμπόσιο ψυχιάτρων και ψυχολόγων που είχε διοργανωθεί στη Νέα Υόρκη.

Η έρευνά μου μιλούσε για την αντιμετώπιση ατόμων με το σύνδρομο διαταραγμένης ταυτότητας και νέες μεθόδους θεραπείας. Όταν διάβαζαν τον τίτλο της έρευνας, μπορούσα να δω δυσπιστία και σαρκασμό στα μάτια των περισσότερων ψυχιάτρων, καθώς ήταν γνωστό, ότι δεν υπήρχε θεραπεία για αυτήν την ασθένεια.

Όμως αυτό που παρουσίαζα δεν ήταν ακριβώς θεραπεία. Η βάση της έρευνάς μου είχε στηριχτεί πάνω σε έναν και μόνο ασθενή, ο οποίος μου έδωσε πληροφορίες και δεδομένα, προκειμένου να συνεχίσω.

Ήταν αλήθεια ότι τα άτομα με αυτήν την ψυχική ασθένεια δεν είχαν κάποια ξεκάθαρη θεραπεία, όμως ακόμη και αν δεν θεραπεύονταν, μπορούσαν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, έξω από τις ψυχιατρικές κλινικές και ανάμεσα στα υγιή άτομα. Μπορούσαν να ενταχθούν ξανά στην κοινωνία, με την προϋπόθεση φυσικά ότι μπορούσαν να ελέγξουν τις προσωπικότητές τους.

Σε αυτό έπαιζε βασικό ρόλο το ήρεμο και υγιές οικογενειακό τους περιβάλλον και στην αρχή μια ομαλή και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις ζωή. Τελικά, με τακτική επίβλεψη ενός ειδικού που θα έλεγχε την κατάστασή τους, μπορούσαν να ζήσουν σαν όλους τους άλλους.

Ήξερα από την αρχή ότι η έρευνά μου βασίστηκε σε έναν ασθενή αρκετά ξεχωριστό και χαρισματικό. Ήξερα ότι θα αντιμετώπιζα δυσκολίες να βρω ασθενείς με την ίδια προσωπικότητα και ισχυρό πνεύμα. Δεν περίμενα όλοι να «αγκαλιάσουν» το γεγονός ότι θα μοιράζονταν το σώμα τους και δεν θα είχαν τον πλήρη έλεγχο.

Όμως μπορούσα να τους κάνω να το αποδεχτούν, ενώ παράλληλα να καθοδηγήσω τους «άλλους» εαυτούς τους να ζήσουν μια ελεύθερη και καλή ζωή, αντί να βυθιστούν στο σκοτάδι των ανασφαλειών και των φόβων τους.

Αυτά τα δύο χρόνια, είχα αναλάβει ένα με δύο τέτοιους ασθενείς, προσπαθώντας να εφαρμόσω εκείνη την θεωρία πάνω τους. Ο χρόνος των δύο ετών ήταν φυσικά λίγος σε σχέση με το χρόνο που πέρασα με εκείνη, όμως ακόμη και αυτός, μου έδειξε κάποια ελπιδοφόρα σημάδια.

-«Δρ. Πήτερσον, μόνος σας είπατε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, μόνο αν ο ασθενής έχει ισχυρό πνεύμα. Είναι όμως δυνατόν κάτι τέτοιο; Εξ' αρχής, η ασθένεια αυτή εμφανίζεται επειδή ο ασθενής δεν είναι πνευματικά ισχυρός να αντιμετωπίσει ακραίες συνθήκες στρες.» ρώτησε ένας ψυχίατρος από το ιατρικό κοινό.