Σκοτεινοί Άγγελοι 2

26. Παιδικές αναμνήσεις

Οι γροθιές μου προσγειώνονταν πάνω σε κορμιά και πρόσωπα. Τα κότσια μου φθείρονταν ενώ οι γροθιές μου γέμιζαν αίμα. Το σώμα μου στροβιλιζόταν και τιναζόταν προσγειώνοντας ισχυρές και βαριές κλωτσιές και γροθιές πάνω σε μεγαλόσωμα αντρικά κορμιά.

Σχεδόν κάθε βράδυ, μετά την τιμωρία που έδινα σε εκείνα τα ρεμάλια που είχαν προδώσει την Νίνα και παρόλο που μαλώσαμε ακόμη ένιωθα μια λαίλαπα οργής που δεν μπορούσα να καταλαγιάσω και ξεσπούσα πάνω τους. Όμως η βραδιά μου δεν τέλειωνε καθώς νέοι αντίπαλοι εμφανίζονταν και αυτή τη φορά απεσταλμένοι του Σαντάνα.

Περίμεναν καρτερικά να κουραστώ με τη μάχη μου με τους ντόπιους κακούργους και έπειτα ορμούσαν κατά πάνω μου, λες για να με αποτελειώσουν. Ακόμη και όταν είχα σταματήσει εκείνες τις εκδικητικές δραστηριότητες, κάθε φορά που έκλεινα το μπαρ για να επιστρέψω σπίτι, με περικύκλωναν προσπαθώντας να με εξαφανίσουν.

Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν. Ήμουν ισχυρός. Κανένας δεν μπορούσε να με νικήσει. Εκείνο το ρεμάλι ο Σαντάνα, έπαιζε μαζί μου. Ήθελε να με αποδυναμώσει και να με κάνει να λυγίσω. Ήθελε να με δει στο χώμα αλλά δεν θα του έκανα τη χάρη. Ακόμη και όλο το στρατό του να μου έστελνε, θα έμενα όρθιος.

-«Κάθε Σάββατο που σε βλέπω, είσαι γεμάτος εκδορές, σκισίματα και μώλωπες. Ραφαέλ, τι σου συμβαίνει;» ρώτησε ο Μαξ όταν εξασκούμασταν μαζί στο γυμναστήριο. Το κοντομάνικο μπλουζάκι που φορούσα την ώρα της προπόνησης, άφηνε εκτεθειμένα τα σημάδια που μου άφηναν εκείνες τις μεταμεσονύχτιες σκληρές μάχες.

-«Τίποτα σημαντικό.»

-«Δεν είναι σημαντικό που είσαι τραυματισμένος;»

-«Μερικές γρατσουνιές είναι.» αποκρίθηκα μόνο και άρχισα να χτυπάω τον σάκο του μποξ.

-«Ραφαέλ, τα πόδια σου χάνουν δύναμη.» φώναξε ο προπονητής. Έσφιξα τα δόντια μου και κλώτσησα τον σάκο πιο ισχυρά.

Η αλήθεια ήταν ότι ήμουν κουρασμένος με όλες αυτές τις κοκορομαχίες κάθε βράδυ.

-«Σου κόπηκε τόσο εύκολα η ανάσα, Μεντίνα; Καλύτερα να σταματήσεις τις καταχρήσεις αλλιώς θα χάσεις την φόρμα σου.» κατσάδιασε ο προπονητής. Όμως δεν έκανα καμιά κατάχρηση. Παρόλο που δούλευα σε μπαρ, δεν δοκίμαζα ούτε σταγόνα.

Όμως οι καβγάδες ίσως μπορούσαν να θεωρηθούν εθισμός στην περίπτωσή μου. Όποτε ήμουν θυμωμένος, ήθελα κάπου να εκτονωθώ και ο μόνος ανακουφιστικός τρόπος, ήταν η βία. Πλέον δεν υπήρχε αρένα μάχης. Όμως υπήρχαν ένα σωρό αποβράσματα στους δρόμους και είχα και την τέλεια δικαιολογία.