Σκοτεινοί Άγγελοι 2

48. Ισχυρός

Έπινα το ένα ποτήρι μετά το άλλο. Είχα αδειάσει ήδη το πρώτο μπουκάλι. Ήθελα να μουδιάσω και να μην νιώθω. Να μην νιώθω τον πόνο. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να πονέσω τόσο πολύ.

Είχα δεχτεί ένα σωρό τραύματα, σωματικά και ψυχικά αλλά αυτό ήταν το πιο ισχυρό που με είχε ισοπεδώσει. Την είχα χάσει. Εδώ και έναν μήνα δεν υπήρχε ίχνος της. Δεν άφησα πέτρα ασήκωτη και όμως δεν μπορούσα να τη βρω.

Η ανησυχία και η αγωνία μου έγιναν απόγνωση και απελπισία και τώρα ένας ισχυρός πόνος στο στήθος που δεν με άφηνε να αναπνεύσω. Δεν αμφέβαλλα ότι την αγαπούσα αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι η απώλειά της θα μου κόστιζε τόσο. Λες και ήμουν πρεζάκι που χρειαζόταν την δόση του. Έτσι ένιωθα και ακόμη χειρότερα.

Με κάθε μέρα που περνούσε και οι αναφορές από την αναζήτησή της έρχονταν κενές, έπεφτα όλο και περισσότερο στην άβυσσο τη απόγνωσης. Ο πόνος θέριευε. Ήταν πια ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς εκείνη.

Παρά τα ψεγάδια της και την ιδιαίτερη κατάστασή της, την λάτρευα. Δεν με ένοιαζε πόσες προσωπικότητες είχε. Δεν με ένοιαζε πόσους εραστές είχε. Έπρεπε να γυρίσει πίσω. Έπρεπε να γυρίσει στο πλευρό μου. Εκεί ανήκε.

-«Λίαμ, έχεις ριζώσει στο γραφείο. Πήγαινε σπίτι σου.» άκουσα τον Τζέρι να λέει.

Σπίτι; Σε ποιο σπίτι; Μόνο όταν βρισκόταν εκείνη εκεί, είχα σπίτι. Τώρα ήταν ένα άδειο και σκοτεινό κτίριο που με έπνιγε.

-«Θα γίνεις αλκοολικός. Τι θα κάνεις όταν επιστρέψει και σε βρει σε αυτήν την κατάσταση;» συνέχισε να με κατσαδιάζει.

Αν γύριζε, θα έκοβα το ποτό μαχαίρι. Θα έκανα ότι ήθελε, αρκεί να ήταν στο πλευρό μου.

-«Γιατί άφησα να μου την πάρουν;» ψέλλισα ενώ γέμισα ξανά το ποτήρι μου με ουίσκι.

-«Δεν ήταν δικό σου το λάθος. Λίαμ, οι άντρες μας και οι άντρες των Σάλιβαν συμπλήρωναν σχεδόν ένα στρατό.»

-«Κι όμως χάθηκε μέσα από τα μάτια και τα χέρια τους.» αναφώνησα και μαζί με τη φωνή πέταξα και το άδειο ποτήρι στο πάτωμα, το οποίο έσπασε σε χίλια κομμάτια.

-«Οι άντρες μας, η αστυνομία, ιδιωτικοί ντετέκτιβ που προσέλαβαν οι Σάλιβαν και άντρες της Νίνα, έχουν κάνει φύλλο και φτερό όλη την πόλη. Θα την βρούμε.» προσπάθησε να με παρηγορήσει.

Χτύπησε ελαφρά η πόρτα. Ήταν η Σάρλοτ, η αδερφή του Τζέρι. Μου έφερνε κάποια συμβόλαια να υπογράψω. Όπως ήμουν δεν είχα όρεξη και διάθεση για δουλειά.