Σκοτεινοί Άγγελοι 2

57. Λανθασμένη πληροφορία

Με κόπο άνοιξα τα ματόκλαδά μου. Ένιωθα ακόμη ζαλισμένη. Βρισκόμουν πάνω σε ένα άγνωστο κρεβάτι, μέσα σε ένα άγνωστο δωμάτιο. Ανασηκώθηκα έχοντας ακόμη ημικρανία. Πρόσεξα ότι φορούσα μία περίεργη λευκή στολή. Κοίταξα τριγύρω το λιτό δωμάτιο και την αμπαρωμένη πόρτα.

Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Όμως θα μάθαινα σύντομα καθώς μέσα στο δωμάτιο εισήλθε η Δρ. Κρόου μαζί με δύο άντρες νοσοκόμους. Αυτό σήμαινε ότι βρισκόμουν σε ψυχιατρική κλινική.

-«Επιτέλους, συνήλθες, Μόργκαν.» ψέλλισε καθώς στεκόταν απέναντί μου.

-«Που βρίσκομαι; Γιατί βρίσκομαι εδώ;» ψέλλισα.

-«Δεν θυμάσαι;» ρώτησε.

-«Θυμάμαι ότι ήμουν στο σπίτι του Σαντάνα. Ο Τζέισον ήταν χτυπημένος εκεί. Έπειτα, πήγα να μιλήσω στον Σαντάνα και...»

-«Και τον σκότωσες!»

-«Τι είναι αυτά που λες; Δεν σκότωσα κανέναν. Ήταν ο βοηθός του που τον σκότωσε!»

-«Περίεργο. Βρέθηκαν τα αποτυπώματά σου στο όπλο του εγκλήματος. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες εκείνου του άντρα ήσουν εκτός ελέγχου και προκειμένου να σε σταματήσει, σε άφησε αναίσθητη με ένα χτύπημα στον αυχένα.»

-«Ψέματα! Όλα είναι ψέματα. Ήμουν θυμωμένη που είχαν κάνει κακό στον Τζέισον και πάνω στο θυμό μου έπιασα το όπλο μου απειλώντας τον αλλά δεν έκανα τίποτα. Έτσι βρέθηκαν τα αποτυπώματά μου πάνω στο όπλο. Μου έστησαν παγίδα.»

-«Λοιπόν, δεν είμαι αστυνομικός. Η αστυνομία έχει αναλάβει την υπόθεσή σου αν και μάλλον όλα είναι τετελεσμένα. Οι γονείς σου πάσχισαν με πολύ κόπο να πείσουν τον δικαστή ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου και τελικά σε έφεραν εδώ για να σε θεραπεύσουμε.»

-«Να με θεραπεύσετε;» αναφώνησα έκπληκτη.

-«Ακριβώς. Μόργκαν, είσαι περιττή σε αυτόν τον κόσμο. Θέλεις να επικαλύψεις την Άιβερι Σάλιβαν και αυτό δεν είναι αποδεχτό. Θα προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε την ύπαρξή σου.» αποκρίθηκε και σούφρωσα τα φρύδια μου.

-«Θέλω να μιλήσω με τους Σάλιβαν!!!» αναφώνησα.

-«Λυπάμαι αλλά δεν μπορείς. Είσαι εδώ αντί να βρίσκεσαι στην φυλακή για τη δολοφονία ενός άντρα. Δεν θα βγεις από εδώ αν δεν θεραπευτείς.» απάντησε και την στιγμή εκείνη, οι δύο άντρες με πλησίασαν και μου ανάγκασαν μια ένεση στο μπράτσο.

-«Τι μου έδωσες;» αναφώνησα.

-«Λίγο φάρμακο να ηρεμήσεις. Είναι απαραίτητο να είσαι ήρεμη και χαλαρή για την κυρίως θεραπεία.»