Σκοτεινοί Άγγελοι 2

10. Το παράσημο

    Καθώς δούλευα στο γραφείο μου επιθεωρώντας ένα σωρό αναφορές, πρόσεξα μία πρόσκληση που είχε σταλεί από τη μητέρα για μία από τις φιλανθρωπικές της δραστηριότητες.

Αυτή τη φορά, δεν ήταν πρόσκληση για κάποια δημοπρασία ή δεξίωση. Τώρα, θα οργανώναμε επισκέψεις σε διάφορα ιδρύματα και άλλους καταυλισμούς που χρειάζονταν βοήθεια. Φυσικά και δεν είχα πρόβλημα να δωρίσω χρήματα σε κάτι τέτοιο όμως η μητέρα με προσκαλούσε να βρεθώ αυτοπροσώπως εκεί.

Δεν μου φάνηκε κακή ιδέα. Μάλιστα ενθουσιάστηκα καθώς ήθελα να δω με τα μάτια μου πως είχε αλλάξει η ζωή εκείνων των ανθρώπων με την παρέμβασή της.

Φυσικά, ο Βίνσεντ θα με ακολουθούσε παρόλο που υπήρχαν σωματοφύλακες που είχαν προσληφθεί για εκείνη ακριβώς τη δουλειά. Παρόλα αυτά, δεν σχολίασα τίποτα.

Έλειπα μια ολόκληρη μέρα από το γραφείο και ακολουθούσα τη μητέρα, η οποία επισκεφτόταν από πόρτα σε πόρτα όλα τα ορφανοτροφεία του Λος Άντζελες, όλα τα ιατρικά ιδρύματα που χρειάζονταν στήριξη και φυσικά, είχε οργανώσει συσσίτια για τους αστέγους.

Με μια πρώτη ματιά, κάποιος θα έλεγε ότι οι φιλανθρωπικές της κινήσεις πήγαζαν από το πένθος και την απελπισία που ένιωθε όταν με είχε χάσει. Όμως είχαν περάσει ήδη σχεδόν επτά χρόνια και εκείνη συνέχιζε ενεργά το έργο και ακόμη πιο παθιασμένα από πριν.

Ίσως τότε να νόμιζε ότι αν συσσώρευε καλό κάρμα, το κάρμα θα με έφερνε στην αγκαλιά της ξανά. Δεν ξέρω αν ήταν το κάρμα που με έφερε πίσω αλλά ήταν γεγονός ότι είχε κάνει αρκετό καλό και όχι μόνο στην πόλη όπου μέναμε. Έστελνε χρήματα σε οποιονδήποτε οργανισμό ασχολούνταν με ανθρωπιστικούς σκοπούς σε όλον τον κόσμο.

Καθώς δεν μπορούσε να επισκεφτεί όλους εκείνους που ήταν διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο, αρκούνταν να επισκέπτεται ανά τακτά διαστήματα, εκείνους στους οποίους είχε πρόσβαση.

Η δράση της ήταν τόσο μεγάλη που η τελευταία στάση μας ήταν ένας οίκος αποστρατευμένων στρατιωτικών που είχαν υποστεί κάποιου είδους αναπηρία σε στρατιωτικές αποστολές και ήταν δύσκολη η επιστροφή τους στην κοινωνία.

Κάποιοι έπασχαν από ψυχολογικά τραύματα και άλλοι από σωματικά. Κάποιοι ήταν ηλικιωμένοι και άλλοι πιο νέοι αλλά ανήμποροι να ενταχθούν ξανά στον «φυσιολογικό» κόσμο.

Ο οίκος εκείνος ήταν κάποιου είδους οίκος ευγηρίας αλλά για στρατιωτικούς απόστρατους και βετεράνους. Κάποιοι είχαν κομμένα μέλη, κάποιοι ήταν μονόφθαλμοι, κάποιοι κάθονταν σε αναπηρική καρέκλα και κάποιοι που δεν φαίνονταν να έχουν κάποιο πρόβλημα, έμοιαζαν νευρικοί και τρομαγμένοι σαν μικρά παιδιά.