Σκοτεινοί Άγγελοι 2

28. Η απόσταση μιας κλωστής

Την περίμενα να βγει από το μπάνιο όπου βρισκόταν εδώ και μερικά λεπτά και έκανε εμετό. Δεν μπορούσα να μην ανησυχώ.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, ήταν κάτωχρη σε σημείο που φοβήθηκα. Τα μάτια της γυάλιζαν από τα δάκρυα ενώ ήταν κόκκινα από την πίεση που υπέστη. Παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες, κάθισε στη θέση της, πίσω από το γραφείο της και έγειρε προς τα πίσω.

Παρακολουθούσα τα δάκρυα να κυλούν βουβά στα μάγουλά της ενώ το βλέμμα της είχε πέσει στο ταβάνι. Περίμενα σιωπηλή. Παρατηρούσα το άτομο απέναντί μου και δεν μπορούσα να μην νιώθω δέος για τη δύναμη της ψυχής που είχε.

Ένα άτομο που υπέφερε τόσο πολύ στη ζωή του, θα περίμενε κανείς να είναι αδύναμο και εύθραυστο. Με μια πρώτη ματιά, μπορούσες να την θεωρήσεις εύθραυστη, αλλά δεν ήταν. Δεν ήταν η κούκλα σε βιτρίνα που πίστευαν όλοι ότι ήταν.

Αυτή τη στιγμή πονούσε. Πονούσε ψυχικά. Κι όμως το υπέμενε. Κανένας δεν έπαιρνε τη θέση της και αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε πια να ελέγξει τους άλλους δύο κατά βούληση. Μπορούσε να επιλέξει να νιώσει ή όχι τον πόνο.

-«Ιβ....» ψέλλισα.

-«Μιράντα, πες μου κάτι από την παιδική μου ιστορία. Κάτι αστείο. Κάτι χαρούμενο.» ψέλλισε χωρίς να με κοιτάξει.

Η άξαφνη παράκληση με παραξένεψε αλλά δεν έκανα άλλες ερωτήσεις. Κάθισα απέναντί της και άρχισα να της μιλάω για τις σκανδαλιές της προς το προσωπικό της βίλας.

Της μιλούσα για τότε που ήθελε να πάρει κρυφά τα μπισκότα από την μαγείρισσα, ή τότε που με το νεροπίστολό της είχε βρέξει όλη τη βίλα και οι υπάλληλοι έπρεπε να την καθαρίζουν. Της μιλούσα ακόμη και για τους αγώνες κολύμβησης που της άρεσε να παίρνει μέρος.

Είχε προλάβει να πάρει μέρος σε δύο. Στον έναν, είχε μόλις ξεκινήσει και το κολυμβητήριο είχε ετοιμάσει ένα event με εσωτερικούς αγώνες ανά τμήματα. Ενάμιση χρόνο μετά, πήρε μέρος σε έναν παιδικό αγώνα μεταξύ των κολυμβητηρίων και πήρε την πρώτη θέση.

Παρόλο που δεν καυχιόταν για χρήματα και τη θέση της οικογένειάς της, σαν παιδί ήταν ανταγωνιστικός τύπος.

Προσπαθούσα να αναπολήσω εκείνα τα χρόνια και κάποια στιγμή, πρόσεξα ότι με κοιτούσε πια με προσοχή. Τα δάκρυά της είχαν σταματήσει και απλά άκουγε.

Δεν ξέρω το λόγο που ξαφνικά ήθελε να της μιλάω για τα χρόνια πριν την απαγωγή της. Ίσως επειδή όντως είχε ξεχάσει εκείνη την περίοδο ή επειδή την ηρεμούσαν εκείνες οι ιστορίες γεμάτες ανεμελιά και φως.