Σκοτεινοί Άγγελοι 2

71. Κάθε πιθανότητα

    Εδώ και λίγες μέρες, η Εύα ήταν ξύπνια. Με το σώμα νεαρής γυναίκας συμπεριφερόταν σαν μικρό παιδί, όπως ακριβώς την θυμόντουσαν οι γονείς της στην ηλικία μεταξύ τριών και πέντε.

Ατίθαση, ζωηρή, υπερκινητική, έξυπνη και παιχνιδιάρα. Της άρεσε να παίζει κρυφτό με τον θείο της και εμένα αλλά και τους γονείς της και ένα σωρό άλλα παιχνίδια.

Έτρεχε και γελούσε μέσα στη βίλα, σαν μικρό παιδί. Όμως αυτό δεν ήταν; Ένα μικρό παιδί. Όμως ως πότε θα είχε τον έλεγχο η Εύα; Όλοι έτρεμαν την στιγμή που ο Λόκι θα επέστρεφε, ενώ όλοι βρίσκονταν σε απόγνωση καθώς δεν είχαν νέα από την Άιβερι. Ούτε ο Δρ. Πήτερσον, αλλά ούτε και η Δρ. Κέρτις μπορούσαν να τους δώσουν ελπίδες.

Σύμφωνα με τον Λόκι, η Άιβερι είχε ήδη χαθεί μέσα στα άδυτα του μυαλού της. Νικήθηκε από το μίσος της. Νικήθηκε από το σκοτάδι της. Κανείς μας δεν ήθελε να το πιστέψει παρόλο που έτρεμε η καρδιά μας και μόνο στη σκέψη.

Με τη βία στέκονταν στα πόδια τους οι γονείς της, όσο για τον Λίαμ Χάρπερ δεν είχε εμφανιστεί ξανά μετά από εκείνη τη συνάντηση στη βίλα και την εμφάνιση της Εύας. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν, αλλά σίγουρα οι ενοχές και οι Ερινύες θα τον βασάνιζαν.

Ο Βίνσεντ αλλά και εγώ την επισκεπτόμασταν συχνά-πυκνά στη βίλα όπου έμενε πλέον προστατευμένη και δεν έβγαινε βήμα παραπέρα. Φυσικά, πάντα αντικρίζαμε την Εύα και καταλήγαμε να παίζουμε μαζί της.

Μου ήταν δύσκολο. Παρόλο που εγώ η ίδια ήμουν μάρτυρας εκείνης της εποχής και λάτρευα την μικρή Εύα, δεν ήταν σωστό αυτό που συνέβαινε. Λάτρευα την Άιβερι σαν παιδί αλλά τώρα ήταν ενήλικας. Μια νεαρή γυναίκα που είχε όλη τη ζωή μπροστά της.

Αν η Εύα ή ο Λοκι ήταν εκείνοι που κινούσαν το κορμί της, για όλον τον έξω κόσμο θα ήταν ένα ανισόρροπο και ψυχικά ασθενές άτομο.

-«Εύα, δεν ξύπνησε ακόμη η Άιβερι;» ρώτησα κάποιο βράδυ που είχα μείνει ως αργά στη βίλα των Σάλιβαν και της διάβαζα ένα παραμύθι.

-«Εκείνη είναι καλύτερη στο κρυφτό από εμένα.» απάντησε με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα.

****

Είχα ριζώσει στην ξύλινη βεράντα του σπιτιού μας. Κοιτούσα την θάλασσα που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι ενώ στο χέρι μου κρατούσα ένα μπουκάλι ουίσκι. Ήταν σχεδόν άδειο. Μόλις άδειαζε, θα έπαιρνε τη θέση του μαζί με όλα τα υπόλοιπα άδεια μπουκάλια στην άκρη της καρέκλας.