Σκοτεινοί Άγγελοι 2

12. Ο καβγάς

Τι ήταν πάλι ετούτο; Η Νίνα μου απαγόρεψε να τη συναντάω στο ξενοδοχείο της. Για την ακρίβεια, μου ζήτησε λίγο χρόνο χωρίς να συναντηθούμε. Τι είχε συμβεί; Γιατί με απωθούσε;

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και ξέσπαγα το θυμό μου στα άμοιρα ποτήρια που έπλενα και σκούπιζα με μανία πίσω από τη μπάρα. Το βλέμμα μου είχε σκοτεινιάσει.

-«Πρώτη φορά βλέπω μπάρμαν με τέτοιο βλέμμα, συνήθως ο ρόλος του είναι να παρηγορεί τους πελάτες του.» άκουσα μια φωνή. Συνοφρυώθηκα.

Αν δεν έκανα λάθος, ήταν εκείνος ο άντρας που καθόταν μόνος του σε μια γωνιά και έπινε το ποτό του. Από την πρώτη κιόλας μέρα που άνοιξε το μπαρ, κάθε Σαββατοκύριακο έρχεται και ήρεμα κάθεται και πίνει μόνος του για λίγη ώρα.

Συνήθως έρχεται νωρίς όπως τώρα.

-«Άσε με να μαντέψω! Γυναίκα είναι στη μέση!!!» αποκρίθηκε και αναστέναξα.

-«Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι την έπιασε. Ήμασταν καλά μέχρι χθες και τώρα μου λέει ότι θέλει να χρόνο να σκεφτεί.» αποκρίθηκα με εμφανή τον εκνευρισμό μου.

-«Α!!! Η ίδια δικαιολογία!!!» αναφώνησε με απόγνωση.

-«Τι εννοείς;»

-«Κάτι τέτοια μου ξεφουρνίζουν όσες γυναίκες θέλουν να με χωρίσουν. «Θέλω να σκεφτώ το μέλλον», «θέλω χρόνο να σκεφτώ που προχωράει η σχέση μας» και τελικά μερικές μέρες αργότερα μου ανακοινώνουν ότι δεν θέλουν να είναι μαζί μου καθώς δεν ταιριάζουμε.» είπε και ήπιε μονορούφι το ποτό του.

-«Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο, φίλε μου; Έχουν ήδη βρει τον επόμενο!!!» αποκρίθηκε με πίκρα και ζήτησε και δεύτερο ποτό.

-«Αδύνατον!!! Εκείνη δεν είναι έτσι.» απάντησα.

-«Φαίνεσαι νέος και αθώος όμως οι γυναίκες είναι επικίνδυνα αρπακτικά, φίλε μου. Αφού σε μασούν, πετούν τα κόκαλα και συνεχίζουν.»

-«Κάνεις λάθος. Η σχέση μας είναι ισχυρή. Δεν ξέρω με τι γυναίκες κάνεις σχέσεις αλλά δεν είναι όλες έτσι.» αποκρίθηκα. Εκείνος ο άντρας μου προκαλούσε εκνευρισμό και παράλληλα μια περίεργη πικρή γεύση στο στόμα.

Μέλλον; Σχέση; Είχε όντως μέλλον αυτή η σχέση; Δεν ήμουν ακριβώς ο τέλειος σύντροφος για τη Νίνα. Τι μπορούσε να περιμένει από εμένα;

Α!!! Άρχισαν να δημιουργούνται ανασφάλειες μέσα μου. Όμως έπρεπε να έχω πίστη...

Μπορούσα να έχω πίστη; Δεν εμπιστευόμουν κανέναν! Έτσι είχα φτιαχτεί!!! Έσφιξα τόσο δυνατά το χέρι μου που το ποτήρι που κρατούσα ράγισε.