Σκοτεινοί Άγγελοι 2

54. Πελαγωμένη

  Πίνοντας παγωμένο τσάι, άρχισα να διηγούμαι στον Τζέισον όλα όσα βίωσα μέσα στο υποσυνείδητο. Δεν είχα «κοιμηθεί» όπως τις προηγούμενες φορές αλλά ήμουν ξύπνια ή μάλλον κάτι με κρατούσε ξύπνια και χρησιμοποιώντας τον πόνο της Άιβερι προσπαθούσε να με λυγίσει.

Του μίλησα για το λαβύρινθο του μυαλού της στον οποίο περπάτησα και φυσικά έφθασα στα ανατριχιαστικά γεγονότα της προηγούμενης μέρας. Αυτή τη φορά, η Άιβερι δεν «κοιμήθηκε» αλλά παγιδεύτηκε.

Επίσης του έθιξα το γεγονός ότι αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί με εμένα, σίγουρα την ίδια εμπειρία θα είχε και ο άλλος.

-«Αδύνατον!!!» αναφώνησε ο Τζέισον και πετάχτηκε από τον καναπέ που καθόταν. Άρχισε να περπατάει πάνω κάτω μέσα στο χολ του με νευρικότητα.

-«Γιατί δεν το είχα καταλάβει; Πως μου ξέφυγε κάτι τέτοιο; Όλα αρχίζουν να εξηγούνται!!!» αναφώνησε με πίκρα.

-«Τι συμβαίνει;»

Κάθισε ξανά στον καναπέ και έπιασε το κεφάλι του απεγνωσμένα.

-«Αυτό που συνάντησες, Μόργκαν, ήταν μία ακόμη προσωπικότητα.» απάντησε και ρίγησα.

-«Αδύνατον! Τζέισον, ακόμη και εγώ ρίγησα στο βλέμμα γεμάτο μίσος και σκοτάδι εκείνου του πλάσματος.»

-«Μόργκαν, η Άιβερι υπέφερε δεκατρία χρόνια. Διάστημα αρκετό για να μολύνει και να φθείρει την ψυχή κάποιου. Το μίσος είναι αναπόφευκτο να δημιουργηθεί μέσα στην ψυχή του θύματος. Όμως η παρουσία του Ραφαέλ και εσένα, μοίρασε το σκοτάδι ή καλύτερα παγίδευσε αυτό το μίσος στα βάθη του μυαλού της.»

-«Τότε το σκοτάδι εκείνο ελευθερώθηκε με κάποιον τρόπο; Εξαιτιας μας;»

-«Δεν νομίζω να ήταν εξαιτίας σας. Κάτι συνέβη και το σκοτάδι ελευθερώθηκε. Όμως η Άιβερι είναι ένας αρκετά έξυπνος και δυνατός άνθρωπος. Αμέσως κατάλαβε τη φύση εκείνης της προσωπικότητας και μαχόταν μόνη της να την περιορίσει και να μην την αφήσει να βγει στην επιφάνεια. Παράλληλα με το σκοτάδι της, εμφανίστηκαν ξανά οι φόβοι της να την στοιχειώνουν που πήραν την εικόνα της απαγωγέας της, με την οποία έδωσες μάχη. Με λίγα λόγια, η Άιβερι έδινε τρομερές μάχες με τους εσωτερικούς της δαίμονες.»

-«Γιατί είχαμε άγνοια; Γιατί δεν γνωρίζαμε κάτι τέτοιο;» αναφώνησα ακούγοντας τα λόγια του και σχεδόν έτρεμα.

-«Μου είχε φανεί περίεργο που εσύ και ο Ραφαέλ δεν γνωρίζατε για τους εφιάλτες της και σίγουρα δεν γνωρίζατε για αυτές τις μάχες. Ένας λόγος μπορεί να είναι ότι το σκοτάδι εκείνο ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια σας. Χωρίς να το καταλάβαιτε, το απορρίψατε ζώντας στην «επιφάνεια». Ήσασταν τόσο προσκολλημένοι στο φως που το σκοτάδι ξεγλίστρησε από μέσα σας. Άλλωστε δημιουργηθήκατε για να κρατάτε σφραγισμένο εκείνο το σκοτάδι. Αν οι φύλακες αφήσουν το πόστο τους, είναι εύκολο για εκείνο να δραπετεύσει.» εξήγησε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ισχυρά μέσα στο στήθος μου. Τα μάτια μου βούρκωσαν.