Σκοτεινοί Άγγελοι 2

70. Φόβος

   Ο Ραφαέλ προσπαθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε να ανοίξει το κουκούλι από αλυσίδες. Όμως λες και ήταν κολλημένες δεν κουνιόντουσαν. Χρησιμοποιούσε όλη τη δύναμη που είχε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Η Εύα μας είχε φέρει ως εδώ. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσαμε να την ελευθερώσουμε. Όσο όμως προσπαθούσαμε, ένα ισχυρό τράνταγμα έσεισε το έδαφος. Βγήκα από το δωμάτιο και έμεινα έκπληκτη όταν μπροστά μου αντίκρισα τον «δαίμονα» εκείνο.

-«Που να πάρει και να σηκώσει!!! Με ξεγέλασε!!!» αναφώνησε βρίζοντας στο κενό. Χτυπούσε τα πόδια του με μανία στο έδαφος σαν τρελός. Έπειτα, σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε με ένα δαιμονικό βλέμμα.

-«Ελευθερωθήκατε!!!» αναφώνησε και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μας. Έκλεισα την πόρτα και έμεινα εκεί να την κρατάω κλειστή, ενώ εκείνος την χτυπούσε από την πλευρά του.

-«Βιάσου!!!» αναφώνησα προς τον Ραφαέλ.

-«Τι θέλεις να κάνω; Δεν κουνιούνται!!!» φώναξε πίσω.

-«Μικρή!!! Μικρή!!! Άιβερι!!! Με ακούς;» άρχισε να φωνάζει προς το κουκούλι αλλά δεν έπαιρνε ανταπόκριση.

-«Εσείς φταίτε για όλα!!! Άχρηστοι!!! Εγωιστές!!! Αλαζόνες!!!» ακουγόταν η βαθιά φωνή του πίσω από την πόρτα.

-«Την προδώσατε! Την πληγώσατε!!! Φυσικά και δεν σας ακούει!!!» συνέχισε να φωνάζει.

-«Μπορείτε να προσπαθείτε για πάντα αλλά δεν θα ξυπνήσει!»

Πρόσεξα ότι τα λόγια του επηρέαζαν ξανά τον Ραφαέλ.

-«Σύνελθε, ανόητε!!! Τι νομίζεις ότι είμαστε; Η υπερβολική ελευθερία σου έκανε κιμά το μυαλό; Είμαστε μέρος της ψυχής της. Εκείνη είναι παγιδευμένη αλλά εμείς όχι. Είσαι ο θυμός, ο εγωισμός, η ανεμελιά και η δύναμη. Είμαι η πονηριά, η ίντριγκα, η παραπλάνηση και η αυτοπεποίθηση. Εκείνη είναι η καλοσύνη, η μεγαλοψυχία, η αγάπη. Είναι το φως!» φώναξα προς τον Ραφαέλ που έδειχνε έτοιμος να παρατήσει τις προσπάθειες.

Τα λόγια μου τον αφύπνισαν και συνέχισε να κουνάει και να χτυπάει τις αλυσίδες.

Ξαφνικά, η πόρτα σταμάτησε να χτυπάει και οι φωνές του σταμάτησαν. Απόλυτη σιωπή έπεσε τριγύρω και πρόσεξα ότι η πυκνή ομίχλη άρχισε να μπαίνει κάτω από την πόρτα.

-«Όχι!!!» άκουσα ξανά τη φωνή του.

-«Ανόητοι!!! Ανόητοι!!!» φώναξε αλλά πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, η μαύρη ομίχλη άρχισε να παίρνει μορφή και τελικά πήρε το πρόσωπο της γυναίκας εκείνης! Πάγωσα.