Σκοτεινοί Άγγελοι 2

Μέρος Ι: Τέρατα και Σκιές 1. Αιμοδιψές τέρας

Βρισκόμουν μέσα στο ακριβό μαύρο αυτοκίνητο, μία σύγχρονη και γυαλιστερή μαύρη Κάντιλακ και περίμενα υπομονετικά. Ο ήλιος βρισκόταν στον ουρανό καυτός και ανελέητος προκαλώντας μου έναν χείμαρρο ιδρώτα που προσπαθούσα να σκουπίσω με ένα μαντήλι κάθε πέντε λεπτά.

Έλυσα ελαφρά την σκουρόχρωμη γραβάτα που φορούσα για να παίρνει αέρα ο λαιμός μου. Πρέπει να περίμενα τουλάχιστον μισή ώρα μέσα στο αυτοκίνητο. Τριγύρω μου υπήρχε μια αχανής έρημος με βράχια και αγκαθωτούς θάμνους. Μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι, μόνο κενό υπήρχε και ένας ατέρμονος θα έλεγε κανείς δρόμος από άσφαλτο.

Μονάχα το κτίριο που βρισκόταν δίπλα μου ήταν η μοναδική ένδειξη ζωής και όμως τα ψηλά τείχη του περιέκλειαν τη ζωή που υπήρχε στο εσωτερικό του. Μία φυλακή ύψιστης ασφαλείας ήταν χτισμένη σε αυτήν την έρημο, μην αφήνοντας περιθώρια στα πανούργα μυαλά που φυλάκιζε να ξεφύγουν.

Οι φρουροί που είχαν σκοπιά στους πύργους, μπορούσαν να πυροβολήσουν εν ψυχρώ τους δραπέτες και σε εκείνη την κενή έρημο, δεν υπήρχε τίποτα να σε κρύψει.

Όμως οι πύλες της φυλακής άνοιξαν. Τρία άτομα εξήλθαν. Δύο φρουροί που συνόδευαν στην έξοδο έναν άντρα. Εκείνος περπατούσε αργά αλλά όχι νωχελικά. Περισσότερο απολάμβανε την διαδρομή.

Φορούσε τα ίδια ρούχα με τα οποία είχε εισέλθει πριν δύο χρόνια. Ένα μαύρο μακρύ παντελόνι, ένα ζευγάρι λουστρίνια και ένα αέρινο μαύρο πουκάμισο με ανοιχτή λαιμοκόψη, αφήνοντας να φανεί μέρος του τριχωτού στήθους του.

Στο λαιμό του φορούσε μια χρυσή αλυσίδα. Στο χέρι του φορούσε ένα χρυσό πανάκριβο ρολόι που λαμπύριζε στο φως του ήλιου. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει και τα είχε πιάσει σε μια απλή κοτσίδα ενώ είχε αφήσει ένα στιλάτο αραιό μούσι που πλαισίωνε το πρόσωπό του.

Μερικά βήματα μετά την πύλη, οι φρουροί σταμάτησαν να τον ακολουθούν και εκείνος περπατούσε προς το μέρος μου με ένα πονηρό χαμόγελο.

Ούτε εκείνη η φυλακή ύψιστης ασφαλείας δεν μπορούσε να κρατήσει δέσμιο, τον τρομερό και περιβόητο Πέδρο Σαντάνα, έναν εγκληματία παγκοσμίου φήμης που ανακατευόταν με όποιο έγκλημα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Μονάχα δύο χρόνια κατάφεραν να τον περιορίσουν, ενώ μια στρατιά δικηγόρων είχε αναλάβει να τον βγάλει από την φυλακή και τα κατάφεραν.

Παρόλα αυτά, ήταν μεγάλη έκπληξη για κάποιον της δύναμής του να «ηττηθεί». Στην πραγματικότητα, ο αψεγάδιαστος και πολυμήχανος αυτός άντρας είχε αποκτήσει αδυναμίες που δεν ήταν άλλες από τα παιδιά του. Όσο έξυπνος και τετραπέρατος ήταν αυτός, άλλο τόσο ανίκανοι και άπληστοι είχαν αποδειχτεί οι κληρονόμοι του.