Σκοτεινοί Άγγελοι 2

36. Δεν με κάλεσε!

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένιωθα όλο το κορμί μου να πονάει. Δεν υπήρχε σημείο του που να ήταν απαλλαγμένο από τον πόνο. Όμως αναγνώρισα το μέρος ως το δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

-«Ιβ;!» άκουσα την γεμάτη αγωνία φωνή της μητέρας. Καθόταν δίπλα μου σε μια καρέκλα και την στιγμή που ξύπνησα, με πλησίασε.

-«Μωρό μου, πως αισθάνεσαι;» ρώτησε.

-«Πονάω.» ψέλλισα και ήταν η αλήθεια.

Εκείνη με βουρκωμένα μάτια χάιδεψε το μέτωπό μου και τα μαλλιά μου. Με κοίταξε με στοργή και αγάπη. Μέσα στα καφετιά μάτια της καθρεπτιζόταν η αγωνία και ο φόβος.

-«Τι συνέβη;» ρώτησα με δυσκολία.

-«Η αστυνομία σε βρήκε σε άσχημη κατάσταση σε μια παλιά εγκαταλελειμμένη αποθήκη. Για την ακρίβεια, είχαν βρει τον Ραφαέλ.» ψέλλισε και έμεινα σιωπηλή.

-«Είσαι στο νοσοκομείο εδώ και τρεις μέρες αναίσθητη. Υπέστης ένα χειρουργείο, όπου σου αφαιρέθηκε το ένα νεφρό, το οποίο ήταν τραυματισμένο και δεν υπήρχε τρόπος να το διασώσουν. Έχεις ένα σπασμένο χέρι και ένα σωρό κακώσεις σε όλο σου το σώμα.» συνέχισε να μου εξηγεί και τα μάτια μου δάκρυσαν.

-«Ο Λίαμ;» ψέλλισα όταν θυμήθηκα κάτι.

-«Όταν έμαθε τι σου συνέβη, ο σύντροφός σου έκανε σαματά στο νοσοκομείο. Μέχρι και στην αστυνομία πήγε να απαιτήσει να πιάσουν τους ενόχους. Φαίνεται πως κάποιος Σάιμον Τρούμαν είναι υπεύθυνος για αυτό. Όταν έμαθε το όνομα του υπαίτιου, εξαφανίστηκε. Φοβάμαι ότι θα κάνει καμία τρέλα...» ψέλλισε και έσφιξα την γροθιά του χεριού που ήταν υγιές.

Τα μάτια μου βούρκωσαν και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου, τα οποία η μητέρα σκούπισε με τα δάκτυλά της.

-«Ιβ, έχεις ιδέα τι συνέβη;» ρώτησε. Δεν θυμόμουν τίποτα όσο ο Ραφαέλ ήταν ξύπνιος αλλά μπορούσα να συμπεράνω κάποια πράγματα. Όμως ήταν καλύτερα να μην πω τίποτα και ανησυχήσω τη μητέρα. Έγνεψα αρνητικά.

Αμέσως μετά την μητέρα, στο δωμάτιο μπήκε ο πατέρας, ο οποίος έμεινε και εκείνος στο πλευρό μου για λίγο. Τα μάτια του ήταν γεμάτα ένταση, αγωνία αλλά και θυμό. Ναι, ήταν θυμός εκείνο που διέκρινα και μπορούσα να φανταστώ για ποιον προοριζόταν.

-«Μπαμπά, όλα είναι καλά.» ψέλλισα με δυσκολία. Εκείνος φώλιασε το χέρι μου μέσα στα δικά του και το φίλησε.

-«Δεν είναι τίποτα καλά. Ιβ, σε πλήγωσαν!» αποκρίθηκε με απόγνωση αλλά και θυμό.

-«Δεν είχαν σκοπό. Απλά έτυχε.»