Σκοτεινοί Άγγελοι 2

72. Απόηχος της αγάπης

Το σώμα του ήταν παγιδευμένο στην καρέκλα. Ο Άντριου τον κρατούσε ενώ ο Βίνσεντ τον έδενε με ένα σκοινί. Πάλευε και χρειάστηκε και η βοήθεια του Δρ. Πήτερσον μέχρι να τον ακινητοποιήσουν στην καρέκλα.

-«Τι θα πετύχετε με αυτό; Απλά προκαλείτε το θυμό μου!!!» αναφώνησε ο Λόκι.

-«Λόκι, τι εννοούσες πριν;» επενέβη η κα. Σάλιβαν με δάκρυα στα μάτια.

Εκείνος καταλάγιασε. Το χαμόγελό του έγινε πλατύ και δαιμόνιο. Τα μάτια του έσταζαν πονηριά.

-«Θα χαθούν όλοι σε λίγη ώρα. Εκείνοι οι άχρηστοι πίστεψαν ότι μπορούσαν να νικήσουν τον «δαίμονα».» αποκρίθηκε εμπαικτικά.

-«Ποιο δαίμονα;» αναφώνησε ο κ. Σάλιβαν.

-«Μα θέλει και ρώτημα; Η αιμοβόρα ερωμένη σου έχει γίνει ο μεγαλύτερος φόβος της και ο ισχυρότερος δαίμονάς της.» απάντησε ο Λόκι με ικανοποίηση.

-«Ένα δαίμονα που έφερες εσύ στην ζωή της, Νίκολας Σάλιβαν. Εσύ κατέστρεψες την κόρη σου!!! Χαχαχαχα!!!» αναφώνησε χλευστικά. Το χρώμα του κ. Σάλιβαν χάθηκε. Χλώμιασε και σωριάστηκε σε έναν καναπέ.

-«Γιατί την φοβάται ακόμη; Περάσαμε χρόνια ολόκληρα με συνεδρίες...» επενέβη ο Δρ. Πήτερσον.

-«Αυτό αποδεικνύει πόσο ανίκανος είσαι, γιατρέ. Ο φόβος δεν φεύγει. Δεν χάνεται. Φωλιάζει στα άδυτα του μυαλού και της ψυχής. Κρύβεται κάτω από ένα σωρό άλλα σκουπίδια. Όμως αρκεί ένα και μόνο ερέθισμα και πουφ!!! Βγαίνει ξανά στην επιφάνεια.» απάντησε με θεατρινισμούς.

-«Αν ο φόβος μπορούσε να ξεπεραστεί τόσο εύκολα, πολλές ψυχολογικές καταστάσεις θα έπαυαν να υπάρχουν, Δρ. Πήτερσον.» επενέβη η Δρ. Κέρτις. Ο Λόκι στράφηκε προς το μέρος της.

-«Είσαι πιο καλή από αυτόν τον τσαρλατάνο. Κατάφερες να με ξεγελάσεις με εκείνο το νιάνιαρο. Όμως άδικος κόπος.» αποκρίθηκε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

-«Λόκι, τι συμβαίνει εκεί μέσα;» ρώτησε η Δρ. Κέρτις κοιτώντας τον κατάματα χωρίς να λυγίσει από τα προκλητικά του λόγια.

-«Όπως είπα, εκείνοι οι άχρηστοι θα σβήσουν. Έπρεπε να με είχαν αφήσει να τους απορροφήσω εντελώς. Τώρα θα χαθούν για πάντα σαν να μην υπήρξαν. Έπειτα, θα χαθεί και εκείνη καθώς είναι ήδη αρκετά αδύναμη.» απάντησε με ένα τρελό βλέμμα στο πρόσωπό του.

-«Δεν θα χαθείς και εσύ;» ρώτησα.

-«Εγώ είμαι έξω, σωστά; Θα χαθούν τα πάντα εκτός από το μίσος!!!» αναφώνησε με ένα τρανταχτό γέλιο.