Σκοτεινοί Άγγελοι 2

75. Λόγια αποχαιρετισμού (ΙΙ)

Επέστρεψα πίσω. Δεν μπορούσα να μείνω περισσότερο ξύπνιος. Είχα όλα όσα είχα να πω και γύρισα. Η καρδιά μου πονούσε που άφηνα πίσω τη Νίνα. Είχα αληθινά συναισθήματα για εκείνη.

Όμως συνειδητοποιούσα ότι τα συναισθήματά μου δεν θα κρατούσαν για πολύ. Όχι αν δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου. Αν συνεχώς έμπαινα σε διλήμματα μεταξύ εκείνης και της Νίνα, αν συνεχώς με έτρωγαν οι ενοχές για κάθε μου κίνηση, στο τέλος η σχέση μου με τη Νίνα, θα γινόταν τοξική και για τους δύο.

Άλλωστε ήμουν εγωιστής και νάρκισσος. Προτεραιότητα είχε ο «εαυτός» μου.

Πλησίασα την Άιβερι, η οποία ήταν καθιστή αλλά αδύναμη στο πάτωμα. Η άλλη ακόμη έδινε μάχη με τον Φόβο.

-«Πριγκίπισσα, πως νιώθεις;» ρώτησα.

-«Μισώ όλον τον κόσμο.» είπε και χαμογέλασα.

-«Καιρός ήταν. Ήσουν υπερβολικά καλή.» αποκρίθηκα γελώντας. Άγγιξα το κεφάλι της λες και ήταν μικρό παιδί που παρηγορούσα. Θα ήταν η μοναδική φορά που μπορούσα να το κάνω.

-«Ακόμη και τώρα όμως, δεν μισείς πραγματικά, άλλωστε έχεις και την Εύα μέσα σου. Ας πούμε ότι υπάρχει μια ισορροπία.» αποκρίθηκα και δάκρυσε.

Η Άιβερι πλέον αντιλαμβανόταν το πραγματικό σκοτάδι. Όχι μόνο εκείνο που βρισκόταν έξω στον κόσμο αλλά και αυτό που υπήρχε μέσα σε κάθε άνθρωπο. Έπρεπε να το γνωρίζει και αυτό και όχι να το αγνοεί ή να το καταπιέζει. Έπρεπε να έχει πλήρη επίγνωση για το τι είδους άνθρωπος ήταν. Έπρεπε να ενώσει τα κομμάτια.

Την έβαλα στην αγκαλιά μου και ένιωθα τα δάκρυά της να μου βρέχουν το πέτο.

-«Ραφαέλ, θα μείνω πάλι μόνη μου, αν φύγετε. Μόνη μέσα στο σκοτάδι.»

-«Φυσικά και δεν θα μείνεις μόνη. Θα έχεις ένα σωρό άτομα δίπλα σου. Θα έχεις τους γονείς σου, τον θείο σου, την Μιράντα, το ξάδερφό σου, τον Βίνσεντ. Και κυρίως θα έχεις εκείνον.» αποκρίθηκα και δάκρυσε ξανά.

-«Ξέρω ότι σε πλήγωσε ξανά. Όμως έτσι δεν είναι οι σχέσεις; Πρόσφατα το συνειδητοποίησα καθώς είχα μαλώσει με τη Νίνα. Θα πληγώνετε ο ένας τον άλλο. Θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Θα έχετε καλές και κακές στιγμές, όπως ακριβώς το φως και το σκοτάδι μέσα σου.» είπα και την φίλησα στο κεφάλι. Τα χέρια της έσφιξαν την μέση μου.

-«Εκπαίδευσα κατάλληλα αυτό το σώμα. Αν τολμήσει να σε πληγώσει ξανά, χρησιμοποίησέ το!» αποκρίθηκα κλείνοντας πονηρά το μάτι μου. Εκείνη γέλασε μέσα από τους λυγμούς που την έπνιγαν.