Why Can't We Be? (TAGALOG STORY)

CHAPTER LXII

IMPORTANT NOTE:

Ohayo guzaimasu!

to all readers of this story, or user of this apps, kapag blank, putol putol o repeated ang mga sentences ng story na ito pag po binaso niyo. KINDLY LOG OUT then LOG IN lang po kayo sa apps.

kung hindi na din po siya nag-a-update (kahit po nakapag-update at nag-aupdate po ako :) ) ganun din po. LOG OUT then LOG IN. or UNINSTALL then INSTALL lang po ulit . thank you po pala sa nagtanong sa akin, through private message kasi di na daw nag-aupdate yung story sa kanya. ganun lang po ang mga gagawin. pasensya na po sa abala. :) :)

SALAMAT!!

arigatou!

-yzavenice

"No Sai! I will go and follow you wherever you plan to go. I am not going to allow you in other country without me. And if I need to give up my work and try my luck in the country where you are, I will." paulit ulit na naglalaro sa isipan ko ang mga bagay na ito. Sagot nang tanungin ko si Kian at ipilit na din sa kanya na gusto kong subukan ang swerte ko at tanggapin ang offer sa akin galing sa ibang bansa. Sa London.

Napakalaking opportunity ang alok sa akin. Habang nagtuturo ako sa isang eskwelahan doon, may scholarship din na maaari kong ipagpatuloy ang aking Masteral hanggang sa Doctoral degree. Yun nga lang, I need to stay there for 5 years. One month vacation per year lang din.

Dalawa ang bansa na pinasahan ko ng mga applications ko. Kung saan habang nagtatrabaho ako as teacher, ay may scholarship ang school para sa akin, para naman ituloy ko ang studies ko. Sa London at sa U.S. Okay na sana yung sa London kasi for 5 years lang. Samantalang sa U.S, 7 years.

Gusto ko din ang sinabi ni Kian, na kung nasaan ako ay kailangan nandoon din siya. Pero, maganda ang lagay ng career niya dito sa Pilipinas. Kung hahayaan ko siyang igive up yun, nang dahil lang sa akin, baka dumating ang panahon na kapwa namin panghinayangan iyon. Lalo na siya. Sa edad niya ay Project Head na siya. Sino ba at ano lang naman ako sa buhay niya? para sayangin ang maganda niyang career. To think girlfriend pa lang niya ako.

Magpa five years na kami ni Kian, maayos ang lahat sa amin, going stronger pa nga kami. Pero sa totoo lang, kagaya ng tanong ng iba sa mga co-teachers ko, kung di pa ba niya ako niyaya pakasal? Ang sagot, ay HINDI pa. Marahil ay busy siya sa trabaho niya para sa ganung bagay. Para sa ganun na commitment. Magkagayon man, may oras na nakalaan sa akin si Kian. Yun lang, baka walang wala pa ang kasal sa isip niya. At naiinitindihan ko naman.

"Sai Gonzales are you listening?" tanong sa akin ng doctor sa aking harapan. Si Dra. Estrada, ang cardiologist ko simula nang may madiskubre akong abnormalidad sa puso ko.

"Yeah!" sunod sunod ang pagtango ko.

"I thought you are not listening, kanina pa kasi kita tinatanong." Nakangiti niyang sabi sa akin.

"I'm sorry. Hmm, doc, please if you do not mind baka pwedeng paki ulit na lang  yung tanong." Sabay bigay ko sa kanya ng pilit na ngiti. Kanina pa pala niya akong kinakausap pero sige sa paglipad na naman ang isip ko. Kasi naman, kahit halos isang linggo na mula nang sagutin ni Kian ang tanong ko ay paulit ulit pa din ako sa pag-iisip nun. "He's kinda selfish!" palihim akong napakuyom ng aking palad matapos kong masabi iyon sa isip ko.

"I am asking you, kung alam na ba ito ng parents mo at ng nobyo mo? Kasi importanteng malaman nila ang lagay mo. Napakabilis ng paglala ng lagay mo." This time, I can sense on her beautiful face, she's worried.

"I do not know how to tell them about this Doc. I don't want them to worry about me. Madami akong gustong gawin, maachieve and I know kapag nalaman nila ang lagay ko, lahat yun maaring hindi ko na magawa."