CHAPTER XXXIX

328 3 0
                                    

PRESENT TIME… 

“That I love you, I've loved you all along
And I miss you, been far away for far too long
I keep dreaming you'll be with me and you'll never go” ~FAR AWAY (Nickelback)

 

“Kian, dinner’s ready! don't make us wait ‘nak!” tawag ng mommy ni Kian sa kanya habang kumakatok.

“I’m still full, I’ll eat later mom!” his responced to his mom, sa totoo lang, kanina pang kumakatok at walang ginawa kundi kumatok ang mommy niya sa kwarto niya, para lang sabihin na kakain na sila. Kaso, sabi nga ni FAFA KIAN POGI, di pa daw siya gutom. Mapilit lang ng konte ang mommy namin, este ang mommy niya!. Hahaha. At kasasabi ko nga lang na, mapilit at makulet ng konte ang mommy niya, kaya wala pang ilang minuto ang nakalilipas, “Kian? Let’s eat! Ano ba? are you not hungry?” tanong niya na naman.

“Ye!” maiksing sagot naman ni Kian sabay bagsak ng kaniyang katawan sa malambot niyang higaan.

“Hay naku! Halika na sumabay ka nang kain!” sagot naman nito sa nadinig na responced  kanyang anak.

“She’s like a DRAGOON! A reincarnated woman from being a mounted soldier long time ago. Tsk.” sa isip ni Kian sa kakulitan ng kanyang mommy.

“Kian, ano ba? kakain ka ba? sumabay ka na sa amin ng Kuya Caleb mo!”katok at tawag ulit ng mommy niya.

“Tsk, tsk!” Kian intentionally made those sounds loud, so that his mom would hear him-that his already irritated.

“She’s asking me if I am going to eat? Truth, she’s giving a command, that I am forced to eat, even if I am not hungry.” Sabi na naman ng kanyang utak, habang napapailing.

“Halika ka na! kumain ka na!”

“Tss, SEE? Its not a question, it’s a command.” napapakamot na siya sa ulo niya, kahit hindi naman talaga ito nangangati.

“No, Thanks mom. I will eat later, if I am hungry.” Sabay pikit ng kanyang mga mata, at pihit sa ibang direction ng pagkakahiga. 

Wala siyang gana talaga kumain, dahil kanina pa masyadong occupied ang utak niya. Simula nang muli silang magkaharap ni Sai.

“Please meet me infront of the biggest bakeshop of this village on Saturday, at exactly 2:00 in the afternoon. Will give you something”,

“I will expect and wait you to be there”

Paulit ulit na naglalaro ang mga iyon sa isipan niya.

“Why on Saturday? Why not now? Tomorrow?” tanong ng isipan niya.

“Kian…..” di na ituloy pa ng mommy ni Kian ang sasabihin niya dito, paano ay agad nang nagbutt in sa kanya ang anak, at binuksan ang pinto ng kwarto nito.

“Mom, PLEASE! I really don’t have plan eating dinner tonight . I am not in the mood, I just want to lie down there” sabay turo sa malambot niyang higaan, at “ In my comfortable bed. Looking at the interior surface of my room.” Sabay buga ng konteng hangin at  “And mom, if you’ll gonna ask me, What’s in my ceiling? Nothing. I just want to look at it, while my mind’s still thinking of something” mabilis niyang sabi sa kanyang mommy. Habang ang kanyang ina naman ay natahimik naman.

Why Can't We Be? (TAGALOG STORY)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon