Why Can't We Be? (TAGALOG STORY)

CHAPTER XXXVI (Part 2)

FLASH BACK…

"IF GOODBYE IS TOO HARD TO SAY, THEN STAY" ~JASON (Why Can't we Be?)

“Jelard? Still there?” tanong ko sa taong nasa kabilang linya. Alam ko nakikinig siya.

“SAI ARE YOU OK?” I can hear his voice with concern.

“YES!” I answered, then cried.

“SAI, WHERE ARE YOU? OKAY KA LANG? PUPUNTAHAN KA NAMIN!” sabi niya pa ulit.

“WHO’S WITH YOU?” tanong ko, kahit di ko sure kung naiintindihan niya ang sinasabi ko, nanginginig pa din ako sa takot, galit. Yung takot na kanina na hindi ko naramdaman, ngayon ko ito siya. My whole body is shaking.

“Jason. We both heard it, san ka dali? pupuntahan ka namin” he’s asking me while starting the engine of his car.

“Sai, this is Jason. Please do not cut the line. Find a safe place where you are right now, okay?”

I did what they said, until they reached the place where I am. They are both in a hurry.

“Sai!” Jason run and embraced me. “Sai we’re very sorry” and wiped my tears.

“Tara, sa kotse. Baka hikain ka” si Jelard, I didn't expect this. “I want to break his face, even if he’s my friend! GAGO SIYA!” nakita ko sa mukha ni Jelard ang galit niya, para sa kaibigan. “He’s shit! Damn liar!” sabay suntok sa hawak niyang manebela. I can still see his angry face sa salamin na nasa harap niya. I look at Jason na nasa tabi ko, I can see same facial expression too, galit din ang nakikita ko sa kanya. His jaw line flexed, halata kong parang nagcocontrol ng kung ano man ang galit na meron siya.

Maybe he got conscious because I am staring him. Tinignan niya ako, but I can see on his eyes na nagsoften iyon bigla.

“Thanks” sabay ngiti ko sa kanya. “I THINK ANDY IS RIGHT, KUNG SANA SI JASON NA LANG, BAKA SIGURO DI AKO NASASAKTAN NG GANITO NGAYON, BAKA HINDI NANGYARI SA AKIN ‘TO” sabi ng isip ko.

“Sai, open pa ba ang gate sa village niyo? Kasi wala akong passes dun. Malayo lalakadin mo. Di k aba pwede kina Yuri or Eam magstay?” tanong ni Jelard sa akin. Actually, I texted nanay na di muna ako uuwi. I even lied na makikitulog ako sa unit ni Yuri. Pero naalala ko, wala nga pa pala si Yuri, di pa dumating from her vacation sa Japan.

“Wala pa si Yuri, nasa Japan pa” sabi ko, at sinadya ko yun, malaman man lang ni Jelard na isa sa tumulong sa akin kung nasan yung kinukulit niyang kaibigan ko.

We stopped for a while sa tapat ng isang convenient store, Jason is going to buy something daw kasi, while me, kausap ko si Eam.

“Sorry Sai, sinama ako ni mommy sa business trip niya dito sa Davao ngayong weekend eh.”

“Ganun ba? okay lang. thank you.” Sagot ko sa kanya, kahit nanghihina na ako, inaantok na ako, pagod na ako, pagod na pagod na ako.