Why Can't We Be? (TAGALOG STORY)

CHAPTER XXVII

NOTE: THANK YOU VERY MUCH for reading my story WHY CAN'T WE BE? 

and HAPPY 2000 reads!!! (.n_n.)(.n_n.)(.n_n.)

Thank you WCWB friends....

PLEASE DON'T FORGET TO GIVE A VOTE/STAR...

--------------------> HERE's my PROMISE!!!...

FLASH BACK...

In less than half an hour ay narating na ni Kian ang lugar kung san nakatira si Sai. at bago pa man mabuksan ni Sai ang pintuan nila para labasin siya ay nakadungaw na ito sa gate, si Kian. In his face, obvious na umaliwalas ito, compare kanina. 

Kinakabahan man ay nilapitan siya ni Sai. “Why are you here?” walang emosyong tanong nito sa kanya.

“As I said, I want to see you” tugon lang niya dito, saktong bukas naman ng gate. Sa nadinig na iyon ni Sai, pakiramdam niya ay bigla na lang talaga siyang mawawalan ng malay tao, kanina pa! From his text message, at ito naman ngayon. Di siya nakasagot sa sinabing iyon ni Kian, nang makita niyang titig na titig sa kanya ito ay halos mawalan siya ng lakas, “Matutumba na ata ako” sabi niya.

“Ha?What? Why?are you okay?” sunod sunod na tanong ni Kian sa kanya. Gulat naman si Sai, dahil imbes ata na sa sarili niya lang sabihin iyon, ay nasabi niya ng malakas. Ito nga nadinig pa ni Kian.

“Wala, I’m okay. Don't worry” malungkot siyang ngumiti kay Kian, dahil muling nagflashed sa kanya ang kahapon. “Sus naman Sai! anong kalokohan ba ito? kayo ba? bakit ganito ka makareact?” sunod sunod ding pagtatanong niya sa isip. Kaya naman, di niya namalayang nalagpasan na pala ni Kian ang gate, nang mapansin niya ito ay “Yay! Please Kian, sa labas ka lang mamaya may makakita sa atin dito. They might tell it to my nanay” tangi niyang nasabi dito. Agad din namang MEDYO lumabas si Kian sa gate. “Then tara may pupuntahan tayo” si Kian, habang nakatitig at nakangiti kay Sai.

“Huh? San?” tanong naman ng babaeng nawawala na naman sa sarili.

“Don’t worry, safe ang pupuntahan natin.” Naging tugon naman ni Kian.

“Teka nga, why you want to see me? may kailangan ka ba?” tanong ulit niya.

“Yes, I want see you. And please, come with me. I will tell you something” sabi ni Kian sabay buntong hininga. Parang nag ipon ulit siya ng lakas ng loob, pakiramdam niya kasi he gave all his strength just to say those words.

“Di ba pwedeng dito na lang?”

“Not unless, you’ll allow me to come in” tanging sagot niya kay Sai.

Magpoprotesta pa sana si Sai sa sinabing iyon ni Kian, pero naisip niyang may punto naman ito, at halata naman sa mukha ng lalaking ito na hindi siya basta basta nagsasalita kung saan saan lang. “Oo nga naman, kung importante ang pag-uusapan dapat talaga nasa maayos ang lugar” sa isip din niya.

“Follow me or you’ll let me in?” si Kian, pagbibigay option niya kay Sai.

Medyo nairita man si Sai sa options na bigay niya, may part ng pagkatao niya na kinikilig naman. Pigilan man niya ito, dahil sa ginawa nito sa kanya kahapon ay hindi niya magawa.  Pilit man niyang hwag maramdaman ang lungkot, saya at kung anu-anong emosyon dulot ng kaharap ay di niya kaya. “Okay, I’ll follow. Wait me here.” mabilis na sabi ni Sai at sabay talikod. “Woooooh! Hay salamat, kahit papano nakahinga naman ako.” Sabi niya sa kanyang utak at kinakapa kapa ang gawi ng kanyang puso.